Το
ταξίδι της ύφανσης ξεκινάει στις 21
Νοεμβρίου του 2023, πρώτη μέρα στησίματος
στη γκαλερί MISC στο
Κουκάκι της Αθήνας. Τελειώνει
τρεις
εβδομάδες αργότερα.
Άτιτλο. Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου, μας βυθίζει στα έγκατα του υπεδάφους, των αστικών υποδομών, των ανθρώπινων σπλάχνων, του πόνου και της φλεγμονής. Χαρτογραφεί τον εσωτερικό μας κόσμο, αυτόν που κρύβουμε πίσω από προσόψεις, μάσκες και περιτυλίγματα. Τα ζωγραφικά του έργα, καμπυλώνονται πάνω και ανάμεσα σε συνθέσεις πυρότουβλων στο έδαφος. Απεικονίζουν αγγειόμορφα περιγράμματα που θυμίζουν αρχαίους αμφορείς. Άλλοτε, ένα κράμα πελίκης και ληκύθου, άλλοτε, συνδυασμό αλάβαστρου και κάνθαρου. Ο πηλός, κυριαρχεί στη σύνθεση. Τα έργα, παραπέμπουν σε μια γήινη γραφή, μια γεω-γραφή. Η βύθιση και η ανάδυση διαδέχονται η μια την άλλη. Η χειρονομία της επανάληψης, εδώ, ίσως απλά δηλώνει την επιθυμία του να διαφύγει από αόρατα δεσμά. Ίσως, πάλι, να θέλει να αποκαλύψει ένα κοινό μυστικό, ένα μυστικό βαθιά κρυμμένο κάτω από το έδαφος.
Τοίχνος. Το κλειδί, το δίνουν οι Collectif Masi, το δίδυμο Μαντλέν Ανηψητάκη και Simon Riedler, με μια εικαστική σύνθεση. Ένα ίχνος εν είδει τοίχου, ο μεταλλικός σκελετός ενός στρώματος, ο σουμιές, διάτρητος, σε κατακόρυφη θέση, αποτρεπτική της οριζοντίωσης του σώματος, της ασφάλειας που βρίσκει το σώμα πάνω στο στρώμα του κρεβατιού. Τα πολύχρωμα θραύσματα της σύνθεσης είναι υλικά και απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Αποκομμένα βίαια από την αρχική τους θέση, από κατοικίες προς ανακαίνιση του κέντρου της Αθήνας, ολοκληρώνουν το ταξίδι τους πάνω στα μεταλλικά ελάσματα του στρώματος. Η χειρονομία των Collectif Masi να τα συλλέξουν από τους δρόμους και τα σκουπίδια όπου έχουν πεταχτεί, μας υπενθυμίζει έμμεσα τον αφανή εκτοπισμό των παλαιών κατοίκων, των πιο εύθραυστων κοινωνικών ομάδων. Το έργο Τοίχνος, αποτυπώνει με ευαισθησία την ευαλωτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τις αέναες μετακινήσεις των πληθυσμών και των αντικειμένων τους μέσα στο χώρο και τον χρόνο.
Τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο. Ο Αντώνης Θεοδωρίδης αποτυπώνει αντίστοιχες υλικότητες. Μια μεταλλική σκάλα, ένα ξύλινο παντζούρι, παλαιού τύπου τούβλα, – χαρακτηριστικά μοτίβα των αθηναϊκών πολυκατοικιών τις πρώτες δεκαετίες της ανοικοδόμησης. Τεχνοτροπίες που έχουν χαθεί, που έχουν αντικατασταθεί με νέες, συνήθως πιο αναλώσιμες. Ως περιπατητής στην καρδιά της Αθήνας και πέριξ αυτής, αποτυπώνει το καθημερινό, τα ηλιόλουστα μα αφανή σημεία της πόλης, τους αθέατους πρωταγωνιστές της νέας γενιάς, την φθορά, τα ίχνη που άφησε πίσω της η οικονομική και κοινωνική κρίση της χώρας την προηγούμενη δεκαετία. Κυνηγάει το φως, μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας, την ώρα που ο ήλιος, δεν έχει πια τίποτα το λαμπερό να αποκαλύψει. Την Αθήνα την αναγνωρίζει κανείς μόνο μέσα από μια φωτογραφία, αυτή με την Ακρόπολη, το σύμβολό της. Ο ιερός λόφος αποκαλύπτεται διακριτικά και με χιούμορ στο βάθος. Προηγούνται συρματοπλέγματα, τομές στο έδαφος, μονάδες κλιματιστικών, κεραμίδια. Ο Αντώνης απεικονίζει με τρυφερότητα το βλέμμα μιας προσφυγοπούλας στις παρυφές του κέντρου της πόλης, αποκρύπτοντας τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσής της. Μια αποκομένη βρύση-μπασκέτα θέτει ερωτηματικά ως προς τη θέση, την προέλευση, την αρχική λειτουργία της. Ένα στρώμα σε ένα ράντζο, καλύπτει μια τρύπα στο έδαφος, ένα κενό, ίσως μια εγκατακρήμνιση.
Όσο βαρούν οι τέντες. Ένα τρίπτυχο χαϊκού. Μια αντίστοιχη τρύπα συναντάμε στο έργο της Μυρτούς Ξανθοπούλου, αυτό που η ίδια αποκαλεί 'ανεμιστήρα'. Μια κυκλική επιφάνεια με ένα κενό στη μέση, λωρίδες κομμένες από χρυσή κασσετίνα τσιγάρων Καρέλια, οι οποίες στερεώνονται με καρφίτσες, σαν αόρατα όρια που ζωνοποιούν την επικράτεια της πόλης. Τα κρόσια, βαμμένα μαύρα, κρέμονται στο πλάι. Ενδεχομένως, υποδηλώνουν μια ταλάντωση, αυτή των περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, που παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους. Παραδίπλα, το έργο Όσο βαρούν οι τέντες, εμπνευσμένο από τις τέντες των πολυκατοικιών, συντίθεται από τις ίδιες τις λέξεις του τίτλου, κατασκευασμένες από αλουμινόχαρτο και κολλημένες πάνω σε ξύλο μπάλσας. Σε καθρέφτισμα δίπλα του, η φράση Όσο βαστούν οι τέντες, από ριζόχαρτο βαμμένο μπλε, μας παραπέμπει στο δίπολο βαρώ-βαστώ, στην δράση-αντίδραση, στην καταστολή και αντίσταση στο δημόσιο χώρο της πόλης. Οι φράσεις, είναι επίσης κυριολεκτικές, καθώς εμπνέονται από τα μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικιών και την αντοχή των τεντών τους όταν φυσούν οι άνεμοι. Στο τρίτο της έργο, η Μυρτώ χρησιμοποιεί τη λέξη μπύρες. Η επίμονη επανάληψη μιας λέξης χαραγμένης με χαρτοκοπτική σε βαμμένο ροζ ριζόχαρτο, την αναδεικνύει σε στοιχείο κοινωνικής συνεύρεσης μιας ολόκληρης γενιάς. Με την μπύρα στο χέρι, οι νέοι οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο της πόλης, τα πάρκα, τα πεζούλια, τα παγκάκια και τις πλατείες.
Υδάτια χαρτογραφία. Το νερό, όσο και αν το εγκιβωτίζεις, πάντα βρίσκει δίοδο να ξεφύγει. Κάτω από τον δημόσιο χώρο, στο αφανές υπέδαφος, ρέματα, χείμαρροι και ποτάμια έχουν εγκιβωτιστεί σκόπιμα, ώστε να δώσουν χώρο σε δρόμους και αστικές δομές να αναπτυχθούν ανεμπόδιστα από τη φυσική ροή του υδάτινου στοιχείου. Ο Γιάννης Στούρνας, συλλέγει πέτρες και ορυκτά από τα εναπομείναντα εμφανή σημεία των ποταμών και παραπόταμων της Αθήνας. Τα φωτογραφίζει με την παλαιά τεχνική της αμβροτυπίας και τα εμφανίζει με νερό που έχει συλλέξει ο ίδιος από διαφορετικά ποτάμια της Ευρώπης. Μια μπλε γραμμή τα διαπερνά. Τα μετατρέπει σε νησιά που ίπτανται, παγετώνες, θραύσματα μετεωριτών, κομμάτια μιας ορυκτής μνήμης της πόλης που αναδύεται ξανά στην επιφάνεια. Το έργο ξετυλίγεται στο υπόγειο του MISC, σε έναν κατά κυριολεξία υγρό και σκοτεινό χώρο, αντίστοιχο με τα μέρη από τα οποία συλλέχθηκαν οι πέτρες. Η διαδρομή θέασης ξεκινάει κλιμακωτά ως προς το ύψος των τραπεζιών, για να καταλήξει σε βάθρα στο πάτωμα και στη σχεδόν άμεση επαφή με το έδαφος.
Σαΐτα. Μεταφερόμαστε στο ισόγειο του δισκοπωλείου και συναυλιακού χώρου Underflow. H φωνή της Άννας Λινάρδου και η σύνθεση του Γιώργου Βαρουτά, μας ταξιδεύουν μέσα από τα έγκατα ως τα ουράνια. Μας αποκαλύπτουν ήχους, γλώσσες, φωνήματα, ανήκουστα ως τώρα. Χτίζουν βήμα βήμα ένα ποικιλόμορφο μουσικό υφαντό. Οι παραγόμενοι ήχοι, οι ήχοι του σήμερα, μας συνδέουν με την ίδια την πόλη, εκεί όπου χτυπάνε οι ήχοι της ιστορίας της. Εκεί, όπου η συνύπαρξη διαφορετικών εθνικοτήτων μας υπενθυμίζει ότι οι απλοί άνθρωποι, πάντα έβρισκαν τον τρόπο να συμβιώσουν με ομόνοια.
Η φάλαινα και η πόλη. Τη συνύπαρξη αυτή, αποτυπώνει φωτογραφικά ο Γιώργος Καραηλίας στη μακέτα του νέου φωτογραφικού του βιβλίου. Η παρουσίασή του λαμβάνει χώρα σε ένα από τα πιο παλιά συνεργατικά αθηναϊκά καφενεία. Μέσα από τις σελίδες ενός αλλόκοτου στο στήσιμο και τις αναλογίες του βιβλίο, ο Γιώργος ξετυλίγει θέματα πτύχωσης και τσάκισης, πολλαπλών αναγνώσεων. Κυρίως, όμως, μας αποκαλύπτει με το δικό του βλέμμα, την ανθρωπογεωγραφία του κέντρου, της κοιλιάς της Αθήνας. Εκεί, όπου οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα διαπλέκονται, οδηγώντας σε πρακτικές κοινωνικού αποκλεισμού ή και εκτοπισμού. Στις εικόνες του κυριαρχεί μια πληθώρα πορτρέτων εργατών, μεταναστών, περαστικών, κατοίκων, και μικρών καθημερινών χειρονομιών, κυρίως συσχετιζόμενων με κινήσεις των χεριών. Στο βιβλίο αποκαλύπτεται και ένα μεγάλο μέρος αδρανούς ύλης: ιπτάμενα καλώδια της ΔΕΗ, ξεχασμένες ταμπέλες γραφείων σε πολυώροφα κτίρια, μια χάρτινη μαύρη ανθοδέσμη, οι πανταχού παρούσες κόκκινες κορδέλες των έργων του Δήμου και της Αστυνομίας. Υπάρχει ακόμα η αποσυντιθέμενη οργανική ύλη των νεραντζιών πεσμένων στους δρόμους, τα φρεάτια, τα πεζοδρόμια, δείγμα της επικρατούσας φύτευσης της πόλης, της πιο ανθεκτικής στην ατμοσφαιρική ρύπανση.
Αθήνα σ'Ακούω. Ένα κολίμπρι, παιδιά που παίζουν, φλούδες περιστέρια πεζοδρόμια λερωμένα, στιγμές καθημερινές, φωνές, μυρωδιές και χρώματα, αποτυπώνει ο Αλέξανδρος Μιστριώτης στο μακροσκελές ποίημά του για την Αθήνα. Ένα υφαντό που πλέκεται και ξηλώνεται και ξαναπλέκεται αδιάκοπα μέσα στον χρόνο. Ένας ύμνος, ένα τραγούδι για την Αθήνα, που το νήμα του ξεκινά από την οδό Αριστοτέλους, τόπο κατοικίας του. Εδώ, στο υπόγειο του MISC, σε μια σύντομη συνύπαρξη με το έργο του Γιάννη Στούρνα, παρουσιάζει σχεδόν σαν σε ένα θεατρικό μονόπρακτο, ένα έργο βγαλμένο από χρόνια παρατήρησης, ακρόασης, περπατήματος και αγάπης για αυτή την πόλη. Ένα κείμενο που γίνεται μουσική, τραγούδι και θέατρο μαζί, σκηνικό της πιο αθέατης πλευράς της πόλης.
Εγκαίνια στον Άλλον. Η περφόρμανς του Φίλιππου Βασιλείου εκτυλίσσεται εφήμερα σε μια μικρή δημόσια πλατεία. Η φωνή της γιαγιάς του, τον συνοδεύει με παλιά λαϊκά αθηναϊκά τραγούδια, στην αρχή κρυφά από το κοινό, σε μια επίπονη σωματικά διαδικασία σπασίματος, αποκοπής και κατακερματισμού μιας προτομής. Η προτομή αποτελείται από πολλαπλά στρώματα πηλού, γύψου και πλήθος άλλων υλικών, όπως ξύλο, σίδερο, μπαλονάκια γεμάτα χρώμα και διογκωμένη πολυστερίνη. Όλα, είναι φτιαγμένα μέσα σε βάθος χρόνου. Πρόσωπα αποκαλύπτονται σταδιακά. Ποιος είναι αυτός ο Άλλος; Άγνωστα κορίτσια, γνωστοί ποιητές, περαστικοί, ο ίδιος ο καλλιτέχνης, εμείς; Η χειρονομία του, μια συμβολική πράξη καταστροφής, οδηγεί μοιραία και στην αδυνατότητα δημιουργίας του καλουπιού και αναπαραγωγής των μορφών αυτών. Ένα εφήμερο βίωμα στο παρόν, θέτει ερωτηματικά γύρω από την έννοια του μνημείου. Αυτό που θα μείνει είναι μόνο ένα ίχνος του συμβάντος εγγεγραμμένο στη μνήμη μας. Ό,τι απέμεινε, ένα κομμάτι φελιζόλ, θα μεταφερθεί στην γκαλερί MISC, για να συνομιλήσει ως το πέρας της έκθεσης με τα υπόλοιπα εκτιθέμενα έργα.
Έντεκα νέοι καλλιτέχνες συνομιλούν πάνω στα τεντωμένα νήματα του αργαλειού, πάνω στο ΣΤΗΜΟΝΙ. Κάθε έργο, φτιάχνεται μέσα σε μια αδιάκοπη διάπλεξη, χτίζεται, συντίθεται ακουστικά, κείται στο έδαφος, συλλέγεται από αυτό. Κάθε έργο είναι ένα ΚΕΙΜΕΝΟ. Η συνάρθρωσή αυτών, δημιουργεί ένα πολυμεσικό υφαντό, μια παλλόμενη μνήμη για την πόλη των Αθηνών. Οι καλλιτέχνες, αποτυπώνουν το καθημερινό, ιστορίες σύγκρουσης και συμβίωσης, τα αφανή σημεία μιας πόλης που παίζει κρυφτό με τις διαστρωματώσεις της μνήμης. Το ατελές, το θραυσματικό, κυριαρχούν. Το σπασμένο γαντζώνεται πιο βαθιά στη μνήμη απ' ότι το πλήρες. Από την τραχιά επιφάνειά του η μνήμη μπορεί να πιαστεί. Τα κείμενα των καλλιτεχνών χαράσσουν ένα αόρατο αυλάκι στο χώρο της πόλης και στη μνήμη των επισκεπτών. Και ο χώρος της πόλης, σαν μια συνεχής αμφιβολία, είναι και ο ίδιος ένα κείμενο προς ανάγνωση, γεμάτος στρώσεις ύλης και κατασκευών, του χρόνου που έφυγε, του χρόνου που εγγράφεται ακατάπαυστα στο παρόν.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Tα κείμενα, ως καθημερινή πρακτική, δημιουργία και ανακάλυψη, κατασκευάζουν τη μνήμη της πόλης στο παρόν, γράφουν με ετερογενές βλέμμα και μέσο το κείμενο της εμπειρίας τους στην Αθήνα. Υφασμένα με το προσωπικό στημόνι του κάθε καλλιτέχνη, συντάσσουν αφηγήσεις, διαμορφώνουν ένα νέο γραπτό, χαρτογραφούν και συγκολλούν την ύλη των εμπειριών στο χώρο, παραχωρούνται στο βλέμμα, καλούν σε περιπλάνηση και ανακάλυψη ετερόκλητων χωροχρονικών βιωμάτων. Μοιάζουν με σύγχρονα όστρακα, με ψιχία προσωπικής και συλλογικής μνήμης, που διατηρούν ένα μέρος του πνεύματος της πόλης. Στο ΣΤΗΜΟΝΙ, το κείμενο, ξεδιπλώνεται σε όλες του τις πτυχές· ως κτίσιμο, ως ύφανση, ως ακουστική σύνθεση, και τέλος ή πρωτίστως, ως πεσμένη ύλη που κείται στο έδαφος.
Σύλληψη, κείμενα & επιμέλεια
Στεφανία Ορφανίδου
Καλλιτέχνες
Μυρτώ
Ξανθοπούλου
Διάρκεια έκθεσης
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου – Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023
Χώρος διεξαγωγής
MISC, Τούσα Μπότσαρη 20, 11741, Κουκάκι, Αθήνα
Ωράριο λειτουργίας
Πέμπτη & Παρασκευή 2-8 μμ
Σάββατο & Κυριακή 12-6 μμ
και κατόπιν ραντεβού
Είσοδος ελεύθερη
Οργάνωση παραγωγής
MeMSéA & Κατερίνα Αγγέλου
Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός
Chora Atelier
Γραφιστική επιμέλεια
Blind Studio
Μετάφραση κειμένων
Γιάννης Καρράς
Τεχνική υποστήριξη
Iris Chryssostalis
Χορηγοί φιλοξενίας
Το Συγγρουόμενο, Underflow
Εγκαίνια
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, ώρα 19:00
με χορηγία από τους Αμπελώνες Μάρκου
* Μια ώρα πριν από την έναρξη κάθε έργου-δρώμενου πραγματοποιήθηκε ξενάγηση από την επιμελήτρια και τους καλλιτέχνες στο χώρο της έκθεσης στο MISC Athens.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
ΣΤΗΜΟΝΙ - φωτογραφίες εγκατάστασης με έργα των Αντώνη Θεοδωρίδη - “Τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο”, Collectif MASI - “Τοίχνος”, Μυρτούς Ξανθοπούλου - “Όσο βαρούν οι τέντες”, Στέλιου Παπαγρηγορίου - “Άτιτλο” και Γιάννη Στούρνα - “Υδάτια Χαρτογραφία” στην γκαλερί MISC Athens
STIMONI installation shots with works by Antonis Theodoridis - “Nothing New Under the Sun”, Collectif MASI -“Toichnos”, Myrto Xanthopoulou - “Balcony Tents Keep Banging”, Stelios Papagrigoriou - “Untitled” and Yannis Stournas - “Aquatic Cartography” at MISC Athens / photos by Georges Salameh
![]()
![]()
Στις 3/12/2023 ενσωματώσαμε στην έκθεση στο MISC ό,τι απέμεινε από την περφόρμανς “Εγκαίνια στον Άλλον” του Φίλιππου Βασιλείου / On the 3/12/2023 we incorporated at MISC what remained from the performance “Inauguration to the Other” by Filippos Vasiliou
~~~~~
H Μυρτώ Ξανθοπούλου (γ. Eλσίνκι 1981) είναι εικαστικός, και ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H βιωματική σχέση με τη φθαρτή ύλη και τη γλώσσα, σε όλη την κυριολεξία και την υπερβατικότητά τους, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν την πρακτική της. Δουλεύει με ποικίλα μέσα, εγκαταστάσεις, σχέδια, κατασκευές, βίντεο και κείμενα. Αναζητώντας μια ποιητική του καθημερινού και του οικείου, της τρυφερότητας και της ταλαιπώριας, τα έργα της διαπραγματεύονται θέματα ταυτότητας, εντοπιότητας, γλυπτικής και χώρου. Η πέμπτη ατομική της έκθεση με τίτλο Καταιγίδα (δεν έχω στυλό) παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2022, ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσεία, γκαλερί και ανεξάρτητους καλλιτεχνικούς χώρους.
Ο Αντώνης Θεοδωρίδης (γ. 1984 στη Δράμα) χρησιμοποιεί ποικίλες φωτογραφικές στρατηγικές, εξετάζοντας τις εντάσεις μεταξύ ρευστότητας και στάσης, προσωπικής και ιστορικής μνήμης, του απαξιωμένου και του παρθένου. Το έργο του αντλεί έμπνευση από το φυσικό και εννοιολογικό τοπίο της πόλης, καθώς επίσης και από αρχειακές φωτογραφίες τρίτων και βάσεις δεδομένων εικόνων. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και κάτοχος πτυχίου MFA Φωτογραφίας από το Πανεπιστήμιο του Hartford των Η.Π.Α.. Η πρακτική του είναι ένα μείγμα παραδοσιακής αναλογικής φωτογραφίας μαζί με ψηφιακές τεχνικές, κολάζ και εγκαταστάσεις.
O Στέλιος Παπαγρηγορίου (1983) ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι εικαστικός, συγγραφέας και μουσικός. Χρησιμοποιεί ποικίλα μέσα, όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, λογοτεχνικό κείμενο, ήχο, ψηφιακό βίντεο, κ.ά. Τα θέματά του αφορούν κυρίως στη μορφή του ανθρώπου και στις παραμορφώσεις που αυτή μπορεί να υποστεί. Ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του έχουν παρουσιαστεί σε άλμπουμ των δισκογραφικών Slovenly, Fourth Dimension, Sovn Records, Fort Evil Fruit και Άγιος Άνθρωπος. Έργα του έχουν εκτεθεί μεταξύ άλλων στους χώρους Velvet Room, Communitism, Kick (ατομική έκθεση «If My Body Had A House»), One Minute Space και στον Ελαιώνα. Νουβέλες και διηγήματά του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Νεφέλη και Τόπος. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών ΙΣΝ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολείται με τη μουσική και τα live performances με το όνομα STYLIANOS OU.
Η Collectif MASI ιδρύθηκε to 2018 από την αρχιτεκτόνισσα Μαντλέν Ανηψητάκη και τον κοινωνιολόγο Simon Riedler. Επικεντρώνεται σε έργα πολεοδομικής σκηνογραφίας και κοινωνικής τέχνης. Έχει πραγματοποιήσει το “Δίκτυο σχοινιών στον πολεοδομικό ιστό” (Κεντρική και Νότια Αμερική, 2018-2019) και τη συλλογική παράσταση “1 km as the crow flies” (Ecole d’Architecture Paris-Malaquais, 2021). Έχει εκθέσει στο Espace Voltaire, τη Cité internationale des arts (Παρίσι, 2020), το Steinzeit Gallery (Βερολίνο, 2022) και το Evia Film Project (2022). Στο Residency Ateliers Médicis (Pouillenay, 2020) και στο έργο “Crossing Walls” (Παρίσι, 2021) πειραματίστηκε στη σύνδεση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Έχει συνεργαστεί με το Victoria Square Project, με την Greenpeace και με την Έλευσις 2023. Το 2020 έλαβε το SNF ARTWORKS fellowship. Πρόσφατα, η MASI επιλέχτηκε στο Salon de Montrouge (Γαλλία), στο Eleonas2023 και στο Platforms Project (Αθήνα).
Ο Γιάννης Στούρνας είναι εικαστικός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται μεταξύ Οξφόρδης και Αθήνας. Η δουλειά του εκτείνεται από την φωτογραφία και τα υαλογραφήματα, μέχρι τις εγκαταστάσεις και τη γλυπτική. Χρησιμοποιεί ξεπερασμένη τεχνολογία και φωτογραφικές πρακτικές του 19ου αιώνα, αντιπαραθέτοντας την εξαιρετική δεξιοτεχνία και το απρόβλεπτο αυτών των αρχαϊκών διαδικασιών, ενώ ωθεί τα όρια των μέσων για να βρει νέα καλλιτεχνικά λεξιλόγια. Το έργο του διερευνά τη λεπτή γραμμή μεταξύ μυθοπλασίας/γεγονότος, αρνητικού/θετικού, τάξης/αταξίας, επιχειρώντας να δημιουργήσει νέους διαλόγους μεταξύ τους.
Ο Γιώργος Καραηλίας γεννήθηκε στην Αθήνα και από το 2010 ζει κι εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Η καλλιτεχνική και θεωρητική του πρακτική αφορά κυρίως την τεχνική εικόνα και τις συνδέσεις της με τη σφαίρα του κοινωνικού και πολιτικού. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ και εκθέσεις καθώς και σε διάφορες δημοσιεύσεις, συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφικών του βιβλίων “EstrangeR” (Kehrer Verlag Heidelberg, 2015) και “Personae non Gratae” (2020). Έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικά και εκπαιδευτικά πρότζεκτ ως διοργανωτής, εκπαιδευτής και επιμελητής κι έχει συνεργαστεί με διάφορους πολιτιστικούς φορείς και θεσμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο Φίλιππος Βασιλείου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα εικαστικών τεχνών (ΜΕΤ) από την ΑΣΚΤ. Ασχολείται κυρίως με την performance, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, το βίντεο και την κατασκευή μεγάλων διαδραστικών εγκαταστάσεων με επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα στο δημόσιο χώρο.Από νεαρή ηλικία ασχολείται με το καράτε σε επίπεδο πρωταθλητισμού.Ο συνδυασμός εικαστικών και πολεμικών τεχνών γίνεται μέρος της τέχνης του. Έχει συνεργαστεί με διάφορες ομάδες και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2018 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και είναι Fellow του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών ΙΣΝ. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας καλλιτεχνών Trojan Dao, που ασχολείται με την εξέλιξη της τεχνολογίας blockchain ως εναλλακτικό μέσο παραγωγής τέχνης. Το 2022 εργάστηκε ως βοηθός στο εργαστήριο κεραμικής της ΑΣΚΤ και έχει εργαστεί ως εικαστικός σε σχολεία από το 2017 έως το 2023. Συχνά διοργανώνει καλλιτεχνικά εργαστήρια με θέματα όπως η γλυπτική και η κίνηση.
Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης γεννήθηκε στον Καναδά, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε εικαστικά στην Γαλλία. Η πρώτη του καλλιτεχνική γλώσσα είναι η γραφή. Μελέτησε κυκλικά διαφορετικές καλλιτεχνικές γλώσσες, όπως η φωτογραφία, ο κινηματογράφος και τα ≪νέα μέσα≫. Ξεκίνησε να εμπλέκεται στο χώρο των παραστατικών τεχνών κάνοντας βίντεο που εντάσσονται σε παραστάσεις και πλέον επιμελείται συστηματικά την δραματουργία έργων θεάτρου και χορού. Παρουσιάζει κείμενα δικά του ή άλλων στα πλαίσια της έρευνας για ένα θέατρο ανεπίσημο, όπου ελέγχεται η διάκριση μεταξύ θεάτρου, ποίησης και στοχασμού. Επικεντρώνεται περισσότερο στη σύγχρονη προφορικότητα, στην ιστορία και την επιρροή της να διαμορφώνει το δημόσιο χώρο. Η καλλιτεχνική του πρακτική κρατά απόσταση από το θεαματικό, ταλαντεύεται ανάμεσα στα κείμενα και τις εικόνες, την παρουσία και την αναπαράσταση, την πεποίθηση και την αμφιβολία.
H Άννα Λινάρδου ασχολείται με τη φωνή σε όλες της τις εκδοχές, μελετώντας και συνθέτοντας φωνητικές ποιότητες του σύγχρονου και του κλασικού τραγουδιού, παραδοσιακών ιδιωμάτων και extended τεχνικών. Έχει τραγουδήσει ως σολίστ σε μουσικές και θεατρικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην Αμερική και έχει παρουσιάσει έργα της και σεμινάρια με θέμα τη φωνή σε διεθνή φεστιβάλ, όπως το Punkt Festival, Big Bang Festival κ.α.. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με τους Andrea Molino, Wouter Van Looy, Κο Ishikawa, Arve Henriksen, Jan Bang, Γιώργο Βαρουτά, Χάρη Λαμπράκη, Νίκο Σιδηροκαστρίτη, Θάνο Μικρούτσικο, Haig Yazdjian, Βαγγέλη Κατσούλη. Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος “Heterotopia” κυκλοφόρησε το 2019. Η δισκογραφία της περιλαμβάνει τα άλμπουμ Άνω Βυθός (2020), “Etidorhpa” (Vault of Blossomed Ropes, 2021) και συμμετοχές σε πολλά άλλα. Από το 2021 διευθύνει τη Διαπολιτισμική Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ο Γιώργος Βαρουτάς ασχολείται με την τέχνη του ήχου. Η μέθοδός του βασίζεται στη ζωντανή δειγματοληψία και επεξεργασία του ήχου ακουστικών οργάνων και φωνής. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή έργα που ενσωματώνουν τις μουσικές διαφόρων παραδόσεων στη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική (Punkt Festival, Improv Festival της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, κ.α.). Είναι ιδρυτικό μέλος των Vault of Blossomed Ropes. Οι συνεργασίες του σε δισκογραφίες και συναυλίες περιλαμβάνουν τους Steve Jansen, Ko Ishikawa, Chris Culter, Jan Bang, Arve Henriksen, Άννα Λινάρδου, Νίκο Σιδηρoκαστρίτη, Βάσω Δημητρίου, Χάρη Λαμπράκη, Νίκο Φωκά, Στέλιο Ρωμαλιάδη, Σίμο Ρηνιώτη και άλλους. Το 2018 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο “Chronostasis” από την βρετανική δισκογραφική εταιρεία ReR Megacorp του συνθέτη και θεωρητικού της μουσικής Chris Cutler.
~~~~~
[1]
Ατελείς, μετέωρες εμπειρίες
χαράσσονται με το στημόνι και το υφάδι, σε καύκαλα γραφής
ο μπερντές σηκώνεται, αποκαλύπτει ένα νέο υφαντό.-
[2]
Η Αθήνα, ως πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους, οικοδομήθηκε βάσει μιας σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία για το βλέμμα του βασιλιά, τη θέα, τη θέαση του ανακτόρου του προς την Ακρόπολη. Η δημιουργία του τριγώνου, του νέου κέντρου της πόλης, με κορυφές τις πλατείες Ομόνοιας, Συντάγματος, Μοναστηρακίου, ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς πολεοδομικών ρυθμίσεων, μετατοπίσεων, σχεδιαστικών επανεγγραφών του υπό ανέγερση ανακτόρου και της απρόσκοπτης θέας του προς τον ιερό λόφο. Η θέση του ανακτόρου μπορεί να μετατοπίστηκε κατά μία πλατεία, από την Ομόνοια στο σημερινό Σύνταγμα, ωστόσο, η χάραξη του τριγώνου υλοποιήθηκε με τη διάνοιξη αρτηριών, αφαιρώντας την κείμενη ύλη του παρόντος και φανερώνοντας την κρυμμένη ύλη του παρελθόντος στο υπέδαφος. Η σύνδεση με το παρόν διεκόπη. Ανάμεσα στο μακρινό παρελθόν και το παρόν, τα συνδετήρια νήματα είναι διάσπαρτα, σχεδόν αφανή. Το μάτι εντοπίζει μια ιστορική ασυνέχεια. Το βλέμμα πέφτει είτε πάνω στα σπαράγματα των αρχαιολογικών ανασκαφών είτε στην ιδιόμορφη συνύπαρξη των διαφορετικών τυπολογιών κτιρίων των τελευταίων δύο αιώνων.
[3]
Η Αθήνα, σε κάθε της σημείο, είναι υφασμένη, άλλοτε λεπτεπίλεπτα και άλλοτε χοντροκομμένα, με μοτίβα. Οι δρόμοι, οι πολυκατοικίες, τα μπαλκόνια, τα αστικά κενά και τα πάρκα, οι αυλές και οι εσωτερικοί κήποι, οι υπέργειες και υπόγειες στοές, τα παράθυρα. Η ομορφιά της πόλης αποκαλύπτεται μόνο αν επιδιώξει το βλέμμα να τη δει. Η εικόνα της αλλάζει, ανάλογα με την περι-στροφή του κεφαλιού. Την τυπολογία των κτιρίων την παρατηρείς μόνο αν σηκώσεις τα μάτια ψηλά. Στο ύψος του εδάφους η αντίληψη του αστικού χώρου επανέρχεται στη μικρή κλίμακα. Τα ισόγεια καταστήματα, εντός και εκτός της επικράτειας των αθηναϊκών στοών, σε επαναφέρουν στο κατώφλι, τη γειτονιά, τη συνύπαρξη των ανθρώπων στο δημόσιο χώρο, τις τυχαίες συναντήσεις, τις υπερρεαλιστικές για το αυτί συζητήσεις, τις κόρνες και τις σειρήνες, τις αστείες χειρονομίες όσων μιλάνε μέσω ασύρματων ακουστικών στο κινητό. Αν πάλι στρέψεις το βλέμμα προς τα κάτω, συναντάς φεγγίτες ημιυπόγειων χώρων να ξεπροβάλλουν από τα cour-anglaise, υαλότουβλα στο πεζοδρόμιο ως φωταγωγοί σκοτεινών υπογείων, σωληνώσεις να αναδύονται από τα έγκατα και να χάνονται ή να ξετυλίγονται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, αποκαλύπτοντας άθελά τους τις υπο-δομές που συντηρούν όλο τον αστικό ιστό. Οι μικρές χειρονομίες των πολιτών, η στάση της ενατένισης του αποσπασματικού στο χώρο, της επανάληψης εφήμερων σκηνικών κατασκευών, των σιωπηλών ιχνών της ιστορίας που γράφεται σήμερα, δίνουν υπόσταση και αξία στην ίδια την ύλη και το πνεύμα της πόλης.
[4]
Στον πυρήνα της πρότασης ΣΤΗΜΟΝΙ βρίσκεται η δυνατότητα γραφής, ή επανεγγραφής της κείμενης ύλης της πόλης της Αθήνας, μέσα από την ανασκαφή στο αφανές υπέδαφος, στα άγραφα σημεία της ιστορίας και του πολιτισμού, στη ρίζα του τεκτονικού στοιχείου της αρχιτεκτονικής, που κρύβει μέσα του την ίδια την τέχνη, την παραγωγή ενός έργου, που αφήνει “κάτι να εμφανισθεί”[1] .
[5]
Ο φιλόσοφος Jacques Derrida, στο βιβλίο του Χώρα περιγράφει την ιστορία ενός γηραιού Αιγύπτιου ιερέα που ισχυρίζονταν ότι η μνήμη μιας πόλης πρέπει να αλλοιωθεί δύο φορές για να σωθεί. Ότι η μνήμη που μας μεταφέρεται, δεν επαφίεται μόνο στη γραφή της ίδιας της πόλης, αλλά και “στη γραφή του άλλου, στη γραμματεία μιας άλλης πόλης”[2]. Τι σημαίνει να αλλοιωθεί δύο φορές; Οι γραφές, είτε είναι κείμενα ή τοιχογραφίες, αποκρύπτουν μυστικά. Ποιο μέρος της ιστορίας της Αθήνας άραγε δεν έχει διασωθεί; Δεν έχει αλλοιωθεί δύο φορές; Υπό αυτά τα ερωτήματα, η διάσωση της μνήμης της πόλης γίνεται καίρια. Οι δρόμοι οδηγούν στο παρόν και στο πρόσφατο παρελθόν, στη λήθη, ως το σημείο εκκίνησης της εμπειρίας, στην ιδιότυπη συνάρτηση μνήμης και λήθης του ιστορικού χρόνου. Στο πεδίο των ξεχασμένων, που πλάθεται στην αφάνεια, παράλληλα με το πεδίο των συλλογικών αναμνήσεων.
[6]
Στο ΣΤΗΜΟΝΙ, η χειρονομία της κατασκευής, του κτισίματος και της πλέξης, στον ιστό της πόλης, παραπέμπει στη βίωση μιας πραγματικότητας, στην αφήγηση της ζωντανής μνήμης του σήμερα. Το κείμενο, τα κείμενα στον πληθυντικό ως προς “τη στερεογραφική πολλαπλότητα των σημαινόντων που το υφαίνουν”[3], ως καθημερινή πρακτική, ως δημιουργία και ανακάλυψη, κατασκευάζουν τη μνήμη της πόλης στο παρόν, πλέκονται και αποσυναρμολογούνται συνεχώς πάνω στα νήματα που αποκαλούνται στημόνι,τη βάση για την ύφανση στον πολυσύνθετο αργαλειό, χαράζουν μια πορεία, πλάθονται και μεταβάλλονται, επανεφευρίσκουν νοήματα. Μέσα από το προσωπικό, αποκαλύπτεται το συλλογικό. Το κείμενο, τελικά, ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε όλες του τις πτυχές· ως κτίσιμο, ως ύφανση, ως ακουστική σύνθεση, και τέλος ή πρωτίστως, ως πεσμένη ύλη που κείται στο έδαφος.
[7]
Η έκθεση ΣΤΗΜΟΝΙ, συνιστά μια συνάρθρωση εννέα πολυμεσικών έργων και δράσεων έντεκα νέων καλλιτεχνών. Όλα τα έργα, επιλεγμένα λόγω των διαφορετικών πρακτικών τους, γράφουν με ετερογενές βλέμμα και μέσο το κείμενο της εμπειρίας τους στην Αθήνα. Υφασμένα με το προσωπικό στημόνι του κάθε καλλιτέχνη, συντάσσουν αφηγήσεις ευμετάβλητες και ανασυντάξιμες, διαμορφώνουν ένα σύγχρονο γραπτό των Αθηνών, χαρτογραφούν και συγκολλούν την ύλη των εμπειριών στο χώρο και παραχωρούνται στο βλέμμα. Εκτίθενται στις υπόλοιπες αισθήσεις και καλούν σε περιπλάνηση και βίωση ετερόκλητων χωροχρονικών βιωμάτων. Τα έργα θα μπορούσαμε να τα παραλληλίσουμε με σύγχρονα όστρακα, με ετερόκλητα ψιχία προσωπικής και συλλογικής μνήμης, μιας μνήμης που τους έχει κληρονομηθεί, και εντός αυτής συνεχίζει να διατηρείται ένα μέρος του πνεύματος της πόλης. Συνθέτουν, εν τέλει, μια ψυχογεωγραφία πολλαπλών αναγνώσεων, προσομοιάζοντας, ίσως, σε μια σύγχρονη αθηναϊκή εκδοχή, τη “Γυμνή Πόλη” του Guy Debord και τις πεποιθήσεις των Καταστασιακών για το Παρίσι τις δεκαετίες 1950-'60, βασισμένες στον αυθορμητισμό, τη δημιουργικότητα, το παιχνίδι και την ελευθερία.
[8]
Με την αταξία μιας πλασματικής ταξινόμησης, μέσα στον εκθεσιακό χώρο και στη γειτονιά του Κουκακίου διασταυρώνονται τα κείμενα εννέα έργων, ως αποσπάσματα ενός νεογέννητου διαλόγου που πραγματεύεται την εντοπιότητα. Όλα τα εικαστικά έργα και τα έργα δρώμενα, στοχεύουν στην ενεργοποίηση του κοινού και της μνήμης, σε ανοιχτές συζητήσεις γύρω από θέματα που αφορούν την πόλη, την ενοίκηση του δημόσιου χώρου της, την πολιτειότητα, την προσωπική σχέση του κάθε καλλιτέχνη με αυτήν, και τέλος, την εξοικείωση με τη διαδικασία δημιουργίας σύγχρονων και συνάμα διαχρονικών έργων. Προσκαλούν τον επισκέπτη να γίνει συν-δημιουργός μιας σύγχρονης γραμματείας, για το πνεύμα της πόλης στην οποία κατοικεί ή περιδιαβαίνει και να υφάνει το δικό του πλεκτό κείμενο για την Αθήνα. Άλλωστε, το ΣΤΗΜΟΝΙ, είναι πρωτίστως ένα παιχνίδι γραφής.
[9]
Το κάθε έργο περιγράφει μια διαδικασία, ένα συμβάν. Είναι η συνάντηση και η συνάρτηση υλικών που είχαν μια προηγούμενη και έχουν μια επόμενη ζωή. Μέσα στην ίδια την εργασία του κειμένου, εναποτίθενται πολλαπλές γεω-γραφίες και βιωμένες εμπειρίες. Ο συνδυασμός τους καθιστά τους τόπους έκθεσης και παρουσίασής τους, σε σκηνή και σκηνικό της ιστορίας.
----
[1] - Heidegger, M. (2008). Κτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι, Αθήνα: Πλέθρον
[2] - Derrida, J. (2000). ΧΩΡΑ, Αθήνα: Ινστιτούτο του βιβλίου – Α.Καρδαμίτσα
[3] - Barthes, R. (2007). Εικόνα, Μουσική, Κείμενο, Αθήνα: Πλέθρον
![]()
< - >
Άτιτλο. Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου, μας βυθίζει στα έγκατα του υπεδάφους, των αστικών υποδομών, των ανθρώπινων σπλάχνων, του πόνου και της φλεγμονής. Χαρτογραφεί τον εσωτερικό μας κόσμο, αυτόν που κρύβουμε πίσω από προσόψεις, μάσκες και περιτυλίγματα. Τα ζωγραφικά του έργα, καμπυλώνονται πάνω και ανάμεσα σε συνθέσεις πυρότουβλων στο έδαφος. Απεικονίζουν αγγειόμορφα περιγράμματα που θυμίζουν αρχαίους αμφορείς. Άλλοτε, ένα κράμα πελίκης και ληκύθου, άλλοτε, συνδυασμό αλάβαστρου και κάνθαρου. Ο πηλός, κυριαρχεί στη σύνθεση. Τα έργα, παραπέμπουν σε μια γήινη γραφή, μια γεω-γραφή. Η βύθιση και η ανάδυση διαδέχονται η μια την άλλη. Η χειρονομία της επανάληψης, εδώ, ίσως απλά δηλώνει την επιθυμία του να διαφύγει από αόρατα δεσμά. Ίσως, πάλι, να θέλει να αποκαλύψει ένα κοινό μυστικό, ένα μυστικό βαθιά κρυμμένο κάτω από το έδαφος.
Τοίχνος. Το κλειδί, το δίνουν οι Collectif Masi, το δίδυμο Μαντλέν Ανηψητάκη και Simon Riedler, με μια εικαστική σύνθεση. Ένα ίχνος εν είδει τοίχου, ο μεταλλικός σκελετός ενός στρώματος, ο σουμιές, διάτρητος, σε κατακόρυφη θέση, αποτρεπτική της οριζοντίωσης του σώματος, της ασφάλειας που βρίσκει το σώμα πάνω στο στρώμα του κρεβατιού. Τα πολύχρωμα θραύσματα της σύνθεσης είναι υλικά και απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Αποκομμένα βίαια από την αρχική τους θέση, από κατοικίες προς ανακαίνιση του κέντρου της Αθήνας, ολοκληρώνουν το ταξίδι τους πάνω στα μεταλλικά ελάσματα του στρώματος. Η χειρονομία των Collectif Masi να τα συλλέξουν από τους δρόμους και τα σκουπίδια όπου έχουν πεταχτεί, μας υπενθυμίζει έμμεσα τον αφανή εκτοπισμό των παλαιών κατοίκων, των πιο εύθραυστων κοινωνικών ομάδων. Το έργο Τοίχνος, αποτυπώνει με ευαισθησία την ευαλωτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τις αέναες μετακινήσεις των πληθυσμών και των αντικειμένων τους μέσα στο χώρο και τον χρόνο.
Τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο. Ο Αντώνης Θεοδωρίδης αποτυπώνει αντίστοιχες υλικότητες. Μια μεταλλική σκάλα, ένα ξύλινο παντζούρι, παλαιού τύπου τούβλα, – χαρακτηριστικά μοτίβα των αθηναϊκών πολυκατοικιών τις πρώτες δεκαετίες της ανοικοδόμησης. Τεχνοτροπίες που έχουν χαθεί, που έχουν αντικατασταθεί με νέες, συνήθως πιο αναλώσιμες. Ως περιπατητής στην καρδιά της Αθήνας και πέριξ αυτής, αποτυπώνει το καθημερινό, τα ηλιόλουστα μα αφανή σημεία της πόλης, τους αθέατους πρωταγωνιστές της νέας γενιάς, την φθορά, τα ίχνη που άφησε πίσω της η οικονομική και κοινωνική κρίση της χώρας την προηγούμενη δεκαετία. Κυνηγάει το φως, μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας, την ώρα που ο ήλιος, δεν έχει πια τίποτα το λαμπερό να αποκαλύψει. Την Αθήνα την αναγνωρίζει κανείς μόνο μέσα από μια φωτογραφία, αυτή με την Ακρόπολη, το σύμβολό της. Ο ιερός λόφος αποκαλύπτεται διακριτικά και με χιούμορ στο βάθος. Προηγούνται συρματοπλέγματα, τομές στο έδαφος, μονάδες κλιματιστικών, κεραμίδια. Ο Αντώνης απεικονίζει με τρυφερότητα το βλέμμα μιας προσφυγοπούλας στις παρυφές του κέντρου της πόλης, αποκρύπτοντας τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσής της. Μια αποκομένη βρύση-μπασκέτα θέτει ερωτηματικά ως προς τη θέση, την προέλευση, την αρχική λειτουργία της. Ένα στρώμα σε ένα ράντζο, καλύπτει μια τρύπα στο έδαφος, ένα κενό, ίσως μια εγκατακρήμνιση.
Όσο βαρούν οι τέντες. Ένα τρίπτυχο χαϊκού. Μια αντίστοιχη τρύπα συναντάμε στο έργο της Μυρτούς Ξανθοπούλου, αυτό που η ίδια αποκαλεί 'ανεμιστήρα'. Μια κυκλική επιφάνεια με ένα κενό στη μέση, λωρίδες κομμένες από χρυσή κασσετίνα τσιγάρων Καρέλια, οι οποίες στερεώνονται με καρφίτσες, σαν αόρατα όρια που ζωνοποιούν την επικράτεια της πόλης. Τα κρόσια, βαμμένα μαύρα, κρέμονται στο πλάι. Ενδεχομένως, υποδηλώνουν μια ταλάντωση, αυτή των περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, που παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους. Παραδίπλα, το έργο Όσο βαρούν οι τέντες, εμπνευσμένο από τις τέντες των πολυκατοικιών, συντίθεται από τις ίδιες τις λέξεις του τίτλου, κατασκευασμένες από αλουμινόχαρτο και κολλημένες πάνω σε ξύλο μπάλσας. Σε καθρέφτισμα δίπλα του, η φράση Όσο βαστούν οι τέντες, από ριζόχαρτο βαμμένο μπλε, μας παραπέμπει στο δίπολο βαρώ-βαστώ, στην δράση-αντίδραση, στην καταστολή και αντίσταση στο δημόσιο χώρο της πόλης. Οι φράσεις, είναι επίσης κυριολεκτικές, καθώς εμπνέονται από τα μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικιών και την αντοχή των τεντών τους όταν φυσούν οι άνεμοι. Στο τρίτο της έργο, η Μυρτώ χρησιμοποιεί τη λέξη μπύρες. Η επίμονη επανάληψη μιας λέξης χαραγμένης με χαρτοκοπτική σε βαμμένο ροζ ριζόχαρτο, την αναδεικνύει σε στοιχείο κοινωνικής συνεύρεσης μιας ολόκληρης γενιάς. Με την μπύρα στο χέρι, οι νέοι οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο της πόλης, τα πάρκα, τα πεζούλια, τα παγκάκια και τις πλατείες.
Υδάτια χαρτογραφία. Το νερό, όσο και αν το εγκιβωτίζεις, πάντα βρίσκει δίοδο να ξεφύγει. Κάτω από τον δημόσιο χώρο, στο αφανές υπέδαφος, ρέματα, χείμαρροι και ποτάμια έχουν εγκιβωτιστεί σκόπιμα, ώστε να δώσουν χώρο σε δρόμους και αστικές δομές να αναπτυχθούν ανεμπόδιστα από τη φυσική ροή του υδάτινου στοιχείου. Ο Γιάννης Στούρνας, συλλέγει πέτρες και ορυκτά από τα εναπομείναντα εμφανή σημεία των ποταμών και παραπόταμων της Αθήνας. Τα φωτογραφίζει με την παλαιά τεχνική της αμβροτυπίας και τα εμφανίζει με νερό που έχει συλλέξει ο ίδιος από διαφορετικά ποτάμια της Ευρώπης. Μια μπλε γραμμή τα διαπερνά. Τα μετατρέπει σε νησιά που ίπτανται, παγετώνες, θραύσματα μετεωριτών, κομμάτια μιας ορυκτής μνήμης της πόλης που αναδύεται ξανά στην επιφάνεια. Το έργο ξετυλίγεται στο υπόγειο του MISC, σε έναν κατά κυριολεξία υγρό και σκοτεινό χώρο, αντίστοιχο με τα μέρη από τα οποία συλλέχθηκαν οι πέτρες. Η διαδρομή θέασης ξεκινάει κλιμακωτά ως προς το ύψος των τραπεζιών, για να καταλήξει σε βάθρα στο πάτωμα και στη σχεδόν άμεση επαφή με το έδαφος.
Σαΐτα. Μεταφερόμαστε στο ισόγειο του δισκοπωλείου και συναυλιακού χώρου Underflow. H φωνή της Άννας Λινάρδου και η σύνθεση του Γιώργου Βαρουτά, μας ταξιδεύουν μέσα από τα έγκατα ως τα ουράνια. Μας αποκαλύπτουν ήχους, γλώσσες, φωνήματα, ανήκουστα ως τώρα. Χτίζουν βήμα βήμα ένα ποικιλόμορφο μουσικό υφαντό. Οι παραγόμενοι ήχοι, οι ήχοι του σήμερα, μας συνδέουν με την ίδια την πόλη, εκεί όπου χτυπάνε οι ήχοι της ιστορίας της. Εκεί, όπου η συνύπαρξη διαφορετικών εθνικοτήτων μας υπενθυμίζει ότι οι απλοί άνθρωποι, πάντα έβρισκαν τον τρόπο να συμβιώσουν με ομόνοια.
Η φάλαινα και η πόλη. Τη συνύπαρξη αυτή, αποτυπώνει φωτογραφικά ο Γιώργος Καραηλίας στη μακέτα του νέου φωτογραφικού του βιβλίου. Η παρουσίασή του λαμβάνει χώρα σε ένα από τα πιο παλιά συνεργατικά αθηναϊκά καφενεία. Μέσα από τις σελίδες ενός αλλόκοτου στο στήσιμο και τις αναλογίες του βιβλίο, ο Γιώργος ξετυλίγει θέματα πτύχωσης και τσάκισης, πολλαπλών αναγνώσεων. Κυρίως, όμως, μας αποκαλύπτει με το δικό του βλέμμα, την ανθρωπογεωγραφία του κέντρου, της κοιλιάς της Αθήνας. Εκεί, όπου οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα διαπλέκονται, οδηγώντας σε πρακτικές κοινωνικού αποκλεισμού ή και εκτοπισμού. Στις εικόνες του κυριαρχεί μια πληθώρα πορτρέτων εργατών, μεταναστών, περαστικών, κατοίκων, και μικρών καθημερινών χειρονομιών, κυρίως συσχετιζόμενων με κινήσεις των χεριών. Στο βιβλίο αποκαλύπτεται και ένα μεγάλο μέρος αδρανούς ύλης: ιπτάμενα καλώδια της ΔΕΗ, ξεχασμένες ταμπέλες γραφείων σε πολυώροφα κτίρια, μια χάρτινη μαύρη ανθοδέσμη, οι πανταχού παρούσες κόκκινες κορδέλες των έργων του Δήμου και της Αστυνομίας. Υπάρχει ακόμα η αποσυντιθέμενη οργανική ύλη των νεραντζιών πεσμένων στους δρόμους, τα φρεάτια, τα πεζοδρόμια, δείγμα της επικρατούσας φύτευσης της πόλης, της πιο ανθεκτικής στην ατμοσφαιρική ρύπανση.
Αθήνα σ'Ακούω. Ένα κολίμπρι, παιδιά που παίζουν, φλούδες περιστέρια πεζοδρόμια λερωμένα, στιγμές καθημερινές, φωνές, μυρωδιές και χρώματα, αποτυπώνει ο Αλέξανδρος Μιστριώτης στο μακροσκελές ποίημά του για την Αθήνα. Ένα υφαντό που πλέκεται και ξηλώνεται και ξαναπλέκεται αδιάκοπα μέσα στον χρόνο. Ένας ύμνος, ένα τραγούδι για την Αθήνα, που το νήμα του ξεκινά από την οδό Αριστοτέλους, τόπο κατοικίας του. Εδώ, στο υπόγειο του MISC, σε μια σύντομη συνύπαρξη με το έργο του Γιάννη Στούρνα, παρουσιάζει σχεδόν σαν σε ένα θεατρικό μονόπρακτο, ένα έργο βγαλμένο από χρόνια παρατήρησης, ακρόασης, περπατήματος και αγάπης για αυτή την πόλη. Ένα κείμενο που γίνεται μουσική, τραγούδι και θέατρο μαζί, σκηνικό της πιο αθέατης πλευράς της πόλης.
Εγκαίνια στον Άλλον. Η περφόρμανς του Φίλιππου Βασιλείου εκτυλίσσεται εφήμερα σε μια μικρή δημόσια πλατεία. Η φωνή της γιαγιάς του, τον συνοδεύει με παλιά λαϊκά αθηναϊκά τραγούδια, στην αρχή κρυφά από το κοινό, σε μια επίπονη σωματικά διαδικασία σπασίματος, αποκοπής και κατακερματισμού μιας προτομής. Η προτομή αποτελείται από πολλαπλά στρώματα πηλού, γύψου και πλήθος άλλων υλικών, όπως ξύλο, σίδερο, μπαλονάκια γεμάτα χρώμα και διογκωμένη πολυστερίνη. Όλα, είναι φτιαγμένα μέσα σε βάθος χρόνου. Πρόσωπα αποκαλύπτονται σταδιακά. Ποιος είναι αυτός ο Άλλος; Άγνωστα κορίτσια, γνωστοί ποιητές, περαστικοί, ο ίδιος ο καλλιτέχνης, εμείς; Η χειρονομία του, μια συμβολική πράξη καταστροφής, οδηγεί μοιραία και στην αδυνατότητα δημιουργίας του καλουπιού και αναπαραγωγής των μορφών αυτών. Ένα εφήμερο βίωμα στο παρόν, θέτει ερωτηματικά γύρω από την έννοια του μνημείου. Αυτό που θα μείνει είναι μόνο ένα ίχνος του συμβάντος εγγεγραμμένο στη μνήμη μας. Ό,τι απέμεινε, ένα κομμάτι φελιζόλ, θα μεταφερθεί στην γκαλερί MISC, για να συνομιλήσει ως το πέρας της έκθεσης με τα υπόλοιπα εκτιθέμενα έργα.
Έντεκα νέοι καλλιτέχνες συνομιλούν πάνω στα τεντωμένα νήματα του αργαλειού, πάνω στο ΣΤΗΜΟΝΙ. Κάθε έργο, φτιάχνεται μέσα σε μια αδιάκοπη διάπλεξη, χτίζεται, συντίθεται ακουστικά, κείται στο έδαφος, συλλέγεται από αυτό. Κάθε έργο είναι ένα ΚΕΙΜΕΝΟ. Η συνάρθρωσή αυτών, δημιουργεί ένα πολυμεσικό υφαντό, μια παλλόμενη μνήμη για την πόλη των Αθηνών. Οι καλλιτέχνες, αποτυπώνουν το καθημερινό, ιστορίες σύγκρουσης και συμβίωσης, τα αφανή σημεία μιας πόλης που παίζει κρυφτό με τις διαστρωματώσεις της μνήμης. Το ατελές, το θραυσματικό, κυριαρχούν. Το σπασμένο γαντζώνεται πιο βαθιά στη μνήμη απ' ότι το πλήρες. Από την τραχιά επιφάνειά του η μνήμη μπορεί να πιαστεί. Τα κείμενα των καλλιτεχνών χαράσσουν ένα αόρατο αυλάκι στο χώρο της πόλης και στη μνήμη των επισκεπτών. Και ο χώρος της πόλης, σαν μια συνεχής αμφιβολία, είναι και ο ίδιος ένα κείμενο προς ανάγνωση, γεμάτος στρώσεις ύλης και κατασκευών, του χρόνου που έφυγε, του χρόνου που εγγράφεται ακατάπαυστα στο παρόν.
Αθήνα, 1/3/2024
Στεφανία Ορφανίδου
Στεφανία Ορφανίδου
Εγκαίνια / Opening - MISC Athens 23/11/2023
photos by MeMSéA & MISC Athens
photos by MeMSéA & MISC Athens
Tα κείμενα, ως καθημερινή πρακτική, δημιουργία και ανακάλυψη, κατασκευάζουν τη μνήμη της πόλης στο παρόν, γράφουν με ετερογενές βλέμμα και μέσο το κείμενο της εμπειρίας τους στην Αθήνα. Υφασμένα με το προσωπικό στημόνι του κάθε καλλιτέχνη, συντάσσουν αφηγήσεις, διαμορφώνουν ένα νέο γραπτό, χαρτογραφούν και συγκολλούν την ύλη των εμπειριών στο χώρο, παραχωρούνται στο βλέμμα, καλούν σε περιπλάνηση και ανακάλυψη ετερόκλητων χωροχρονικών βιωμάτων. Μοιάζουν με σύγχρονα όστρακα, με ψιχία προσωπικής και συλλογικής μνήμης, που διατηρούν ένα μέρος του πνεύματος της πόλης. Στο ΣΤΗΜΟΝΙ, το κείμενο, ξεδιπλώνεται σε όλες του τις πτυχές· ως κτίσιμο, ως ύφανση, ως ακουστική σύνθεση, και τέλος ή πρωτίστως, ως πεσμένη ύλη που κείται στο έδαφος.
Σύλληψη, κείμενα & επιμέλεια
Στεφανία Ορφανίδου
Καλλιτέχνες
Μυρτώ
Ξανθοπούλου
Αντώνης Θεοδωρίδης
Στέλιος
Παπαγρηγορίου
Collectif MASI
Γιάννης
Στούρνας
Γιώργος Καραηλίας
Φίλιππος
Βασιλείου
Αλέξανδρος Μιστριώτης
Γιώργος
Βαρουτάς
Άννα Λινάρδου
Διάρκεια έκθεσης
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου – Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023
Χώρος διεξαγωγής
MISC, Τούσα Μπότσαρη 20, 11741, Κουκάκι, Αθήνα
Ωράριο λειτουργίας
Πέμπτη & Παρασκευή 2-8 μμ
Σάββατο & Κυριακή 12-6 μμ
και κατόπιν ραντεβού
Είσοδος ελεύθερη
Οργάνωση παραγωγής
MeMSéA & Κατερίνα Αγγέλου
Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός
Chora Atelier
Γραφιστική επιμέλεια
Blind Studio
Μετάφραση κειμένων
Γιάννης Καρράς
Τεχνική υποστήριξη
Iris Chryssostalis
Χορηγοί φιλοξενίας
Το Συγγρουόμενο, Underflow
Εγκαίνια
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, ώρα 19:00
με χορηγία από τους Αμπελώνες Μάρκου
~~~~~
ΕΡΓΑ - ΔΡΩΜΕΝΑ *
Κυριακή
26 Νοεμβρίου 2023, ώρα 18:00, ΣΥΓΓΡΟΥΟΜΕΝΟ, Φαλήρου 57, 11742, Αθήνα
Η ΦΑΛΑΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ – παρουσίαση μακέτας φωτογραφικού βιβλίου από τον Γιώργο Καραηλία
Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 18:00, ΠΛΑΤΕΙΑ, Φαλήρου & Μπότσαρη γωνία, 11742, Αθήνα
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ – performance από τον Φίλιππο Βασιλείου
Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 20:00, MISC, Τούσα Μπότσαρη 20, 11741 Αθήνα
ΑΘΗΝΑ Σ' ΑΚΟΥΩ – ανάγνωση ποιήματος από τον Αλέξανδρο Μιστριώτη
Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 18:30, UNDERFLOW, Καλλιρόης 39, 11743, Αθήνα
ΣΑΪΤΑ – αυτοσχεδιαστικός μουσικός διάλογος από την Άννα Λινάρδου και τον Γιώργο Βαρουτά
Η ΦΑΛΑΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ – παρουσίαση μακέτας φωτογραφικού βιβλίου από τον Γιώργο Καραηλία
Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 18:00, ΠΛΑΤΕΙΑ, Φαλήρου & Μπότσαρη γωνία, 11742, Αθήνα
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ – performance από τον Φίλιππο Βασιλείου
Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 20:00, MISC, Τούσα Μπότσαρη 20, 11741 Αθήνα
ΑΘΗΝΑ Σ' ΑΚΟΥΩ – ανάγνωση ποιήματος από τον Αλέξανδρο Μιστριώτη
Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023, ώρα 18:30, UNDERFLOW, Καλλιρόης 39, 11743, Αθήνα
ΣΑΪΤΑ – αυτοσχεδιαστικός μουσικός διάλογος από την Άννα Λινάρδου και τον Γιώργο Βαρουτά
* Μια ώρα πριν από την έναρξη κάθε έργου-δρώμενου πραγματοποιήθηκε ξενάγηση από την επιμελήτρια και τους καλλιτέχνες στο χώρο της έκθεσης στο MISC Athens.
~~~~~
ΣΤΗΜΟΝΙ - φωτογραφίες εγκατάστασης με έργα των Αντώνη Θεοδωρίδη - “Τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο”, Collectif MASI - “Τοίχνος”, Μυρτούς Ξανθοπούλου - “Όσο βαρούν οι τέντες”, Στέλιου Παπαγρηγορίου - “Άτιτλο” και Γιάννη Στούρνα - “Υδάτια Χαρτογραφία” στην γκαλερί MISC Athens
STIMONI installation shots with works by Antonis Theodoridis - “Nothing New Under the Sun”, Collectif MASI -“Toichnos”, Myrto Xanthopoulou - “Balcony Tents Keep Banging”, Stelios Papagrigoriou - “Untitled” and Yannis Stournas - “Aquatic Cartography” at MISC Athens / photos by Georges Salameh
Στις 3/12/2023 ενσωματώσαμε στην έκθεση στο MISC ό,τι απέμεινε από την περφόρμανς “Εγκαίνια στον Άλλον” του Φίλιππου Βασιλείου / On the 3/12/2023 we incorporated at MISC what remained from the performance “Inauguration to the Other” by Filippos Vasiliou
~~~~~
H Μυρτώ Ξανθοπούλου (γ. Eλσίνκι 1981) είναι εικαστικός, και ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H βιωματική σχέση με τη φθαρτή ύλη και τη γλώσσα, σε όλη την κυριολεξία και την υπερβατικότητά τους, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν την πρακτική της. Δουλεύει με ποικίλα μέσα, εγκαταστάσεις, σχέδια, κατασκευές, βίντεο και κείμενα. Αναζητώντας μια ποιητική του καθημερινού και του οικείου, της τρυφερότητας και της ταλαιπώριας, τα έργα της διαπραγματεύονται θέματα ταυτότητας, εντοπιότητας, γλυπτικής και χώρου. Η πέμπτη ατομική της έκθεση με τίτλο Καταιγίδα (δεν έχω στυλό) παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2022, ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσεία, γκαλερί και ανεξάρτητους καλλιτεχνικούς χώρους.
Ο Αντώνης Θεοδωρίδης (γ. 1984 στη Δράμα) χρησιμοποιεί ποικίλες φωτογραφικές στρατηγικές, εξετάζοντας τις εντάσεις μεταξύ ρευστότητας και στάσης, προσωπικής και ιστορικής μνήμης, του απαξιωμένου και του παρθένου. Το έργο του αντλεί έμπνευση από το φυσικό και εννοιολογικό τοπίο της πόλης, καθώς επίσης και από αρχειακές φωτογραφίες τρίτων και βάσεις δεδομένων εικόνων. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και κάτοχος πτυχίου MFA Φωτογραφίας από το Πανεπιστήμιο του Hartford των Η.Π.Α.. Η πρακτική του είναι ένα μείγμα παραδοσιακής αναλογικής φωτογραφίας μαζί με ψηφιακές τεχνικές, κολάζ και εγκαταστάσεις.
O Στέλιος Παπαγρηγορίου (1983) ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι εικαστικός, συγγραφέας και μουσικός. Χρησιμοποιεί ποικίλα μέσα, όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, λογοτεχνικό κείμενο, ήχο, ψηφιακό βίντεο, κ.ά. Τα θέματά του αφορούν κυρίως στη μορφή του ανθρώπου και στις παραμορφώσεις που αυτή μπορεί να υποστεί. Ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του έχουν παρουσιαστεί σε άλμπουμ των δισκογραφικών Slovenly, Fourth Dimension, Sovn Records, Fort Evil Fruit και Άγιος Άνθρωπος. Έργα του έχουν εκτεθεί μεταξύ άλλων στους χώρους Velvet Room, Communitism, Kick (ατομική έκθεση «If My Body Had A House»), One Minute Space και στον Ελαιώνα. Νουβέλες και διηγήματά του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Νεφέλη και Τόπος. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών ΙΣΝ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολείται με τη μουσική και τα live performances με το όνομα STYLIANOS OU.
Η Collectif MASI ιδρύθηκε to 2018 από την αρχιτεκτόνισσα Μαντλέν Ανηψητάκη και τον κοινωνιολόγο Simon Riedler. Επικεντρώνεται σε έργα πολεοδομικής σκηνογραφίας και κοινωνικής τέχνης. Έχει πραγματοποιήσει το “Δίκτυο σχοινιών στον πολεοδομικό ιστό” (Κεντρική και Νότια Αμερική, 2018-2019) και τη συλλογική παράσταση “1 km as the crow flies” (Ecole d’Architecture Paris-Malaquais, 2021). Έχει εκθέσει στο Espace Voltaire, τη Cité internationale des arts (Παρίσι, 2020), το Steinzeit Gallery (Βερολίνο, 2022) και το Evia Film Project (2022). Στο Residency Ateliers Médicis (Pouillenay, 2020) και στο έργο “Crossing Walls” (Παρίσι, 2021) πειραματίστηκε στη σύνδεση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Έχει συνεργαστεί με το Victoria Square Project, με την Greenpeace και με την Έλευσις 2023. Το 2020 έλαβε το SNF ARTWORKS fellowship. Πρόσφατα, η MASI επιλέχτηκε στο Salon de Montrouge (Γαλλία), στο Eleonas2023 και στο Platforms Project (Αθήνα).
Ο Γιάννης Στούρνας είναι εικαστικός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται μεταξύ Οξφόρδης και Αθήνας. Η δουλειά του εκτείνεται από την φωτογραφία και τα υαλογραφήματα, μέχρι τις εγκαταστάσεις και τη γλυπτική. Χρησιμοποιεί ξεπερασμένη τεχνολογία και φωτογραφικές πρακτικές του 19ου αιώνα, αντιπαραθέτοντας την εξαιρετική δεξιοτεχνία και το απρόβλεπτο αυτών των αρχαϊκών διαδικασιών, ενώ ωθεί τα όρια των μέσων για να βρει νέα καλλιτεχνικά λεξιλόγια. Το έργο του διερευνά τη λεπτή γραμμή μεταξύ μυθοπλασίας/γεγονότος, αρνητικού/θετικού, τάξης/αταξίας, επιχειρώντας να δημιουργήσει νέους διαλόγους μεταξύ τους.
Ο Γιώργος Καραηλίας γεννήθηκε στην Αθήνα και από το 2010 ζει κι εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Η καλλιτεχνική και θεωρητική του πρακτική αφορά κυρίως την τεχνική εικόνα και τις συνδέσεις της με τη σφαίρα του κοινωνικού και πολιτικού. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ και εκθέσεις καθώς και σε διάφορες δημοσιεύσεις, συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφικών του βιβλίων “EstrangeR” (Kehrer Verlag Heidelberg, 2015) και “Personae non Gratae” (2020). Έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικά και εκπαιδευτικά πρότζεκτ ως διοργανωτής, εκπαιδευτής και επιμελητής κι έχει συνεργαστεί με διάφορους πολιτιστικούς φορείς και θεσμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο Φίλιππος Βασιλείου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα εικαστικών τεχνών (ΜΕΤ) από την ΑΣΚΤ. Ασχολείται κυρίως με την performance, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, το βίντεο και την κατασκευή μεγάλων διαδραστικών εγκαταστάσεων με επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα στο δημόσιο χώρο.Από νεαρή ηλικία ασχολείται με το καράτε σε επίπεδο πρωταθλητισμού.Ο συνδυασμός εικαστικών και πολεμικών τεχνών γίνεται μέρος της τέχνης του. Έχει συνεργαστεί με διάφορες ομάδες και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2018 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και είναι Fellow του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών ΙΣΝ. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας καλλιτεχνών Trojan Dao, που ασχολείται με την εξέλιξη της τεχνολογίας blockchain ως εναλλακτικό μέσο παραγωγής τέχνης. Το 2022 εργάστηκε ως βοηθός στο εργαστήριο κεραμικής της ΑΣΚΤ και έχει εργαστεί ως εικαστικός σε σχολεία από το 2017 έως το 2023. Συχνά διοργανώνει καλλιτεχνικά εργαστήρια με θέματα όπως η γλυπτική και η κίνηση.
Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης γεννήθηκε στον Καναδά, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε εικαστικά στην Γαλλία. Η πρώτη του καλλιτεχνική γλώσσα είναι η γραφή. Μελέτησε κυκλικά διαφορετικές καλλιτεχνικές γλώσσες, όπως η φωτογραφία, ο κινηματογράφος και τα ≪νέα μέσα≫. Ξεκίνησε να εμπλέκεται στο χώρο των παραστατικών τεχνών κάνοντας βίντεο που εντάσσονται σε παραστάσεις και πλέον επιμελείται συστηματικά την δραματουργία έργων θεάτρου και χορού. Παρουσιάζει κείμενα δικά του ή άλλων στα πλαίσια της έρευνας για ένα θέατρο ανεπίσημο, όπου ελέγχεται η διάκριση μεταξύ θεάτρου, ποίησης και στοχασμού. Επικεντρώνεται περισσότερο στη σύγχρονη προφορικότητα, στην ιστορία και την επιρροή της να διαμορφώνει το δημόσιο χώρο. Η καλλιτεχνική του πρακτική κρατά απόσταση από το θεαματικό, ταλαντεύεται ανάμεσα στα κείμενα και τις εικόνες, την παρουσία και την αναπαράσταση, την πεποίθηση και την αμφιβολία.
H Άννα Λινάρδου ασχολείται με τη φωνή σε όλες της τις εκδοχές, μελετώντας και συνθέτοντας φωνητικές ποιότητες του σύγχρονου και του κλασικού τραγουδιού, παραδοσιακών ιδιωμάτων και extended τεχνικών. Έχει τραγουδήσει ως σολίστ σε μουσικές και θεατρικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην Αμερική και έχει παρουσιάσει έργα της και σεμινάρια με θέμα τη φωνή σε διεθνή φεστιβάλ, όπως το Punkt Festival, Big Bang Festival κ.α.. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με τους Andrea Molino, Wouter Van Looy, Κο Ishikawa, Arve Henriksen, Jan Bang, Γιώργο Βαρουτά, Χάρη Λαμπράκη, Νίκο Σιδηροκαστρίτη, Θάνο Μικρούτσικο, Haig Yazdjian, Βαγγέλη Κατσούλη. Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος “Heterotopia” κυκλοφόρησε το 2019. Η δισκογραφία της περιλαμβάνει τα άλμπουμ Άνω Βυθός (2020), “Etidorhpa” (Vault of Blossomed Ropes, 2021) και συμμετοχές σε πολλά άλλα. Από το 2021 διευθύνει τη Διαπολιτισμική Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ο Γιώργος Βαρουτάς ασχολείται με την τέχνη του ήχου. Η μέθοδός του βασίζεται στη ζωντανή δειγματοληψία και επεξεργασία του ήχου ακουστικών οργάνων και φωνής. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή έργα που ενσωματώνουν τις μουσικές διαφόρων παραδόσεων στη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική (Punkt Festival, Improv Festival της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, κ.α.). Είναι ιδρυτικό μέλος των Vault of Blossomed Ropes. Οι συνεργασίες του σε δισκογραφίες και συναυλίες περιλαμβάνουν τους Steve Jansen, Ko Ishikawa, Chris Culter, Jan Bang, Arve Henriksen, Άννα Λινάρδου, Νίκο Σιδηρoκαστρίτη, Βάσω Δημητρίου, Χάρη Λαμπράκη, Νίκο Φωκά, Στέλιο Ρωμαλιάδη, Σίμο Ρηνιώτη και άλλους. Το 2018 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο “Chronostasis” από την βρετανική δισκογραφική εταιρεία ReR Megacorp του συνθέτη και θεωρητικού της μουσικής Chris Cutler.
~~~~~
Ατελείς, μετέωρες εμπειρίες
χαράσσονται με το στημόνι και το υφάδι, σε καύκαλα γραφής
ο μπερντές σηκώνεται, αποκαλύπτει ένα νέο υφαντό.-
[2]
Η Αθήνα, ως πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους, οικοδομήθηκε βάσει μιας σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία για το βλέμμα του βασιλιά, τη θέα, τη θέαση του ανακτόρου του προς την Ακρόπολη. Η δημιουργία του τριγώνου, του νέου κέντρου της πόλης, με κορυφές τις πλατείες Ομόνοιας, Συντάγματος, Μοναστηρακίου, ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς πολεοδομικών ρυθμίσεων, μετατοπίσεων, σχεδιαστικών επανεγγραφών του υπό ανέγερση ανακτόρου και της απρόσκοπτης θέας του προς τον ιερό λόφο. Η θέση του ανακτόρου μπορεί να μετατοπίστηκε κατά μία πλατεία, από την Ομόνοια στο σημερινό Σύνταγμα, ωστόσο, η χάραξη του τριγώνου υλοποιήθηκε με τη διάνοιξη αρτηριών, αφαιρώντας την κείμενη ύλη του παρόντος και φανερώνοντας την κρυμμένη ύλη του παρελθόντος στο υπέδαφος. Η σύνδεση με το παρόν διεκόπη. Ανάμεσα στο μακρινό παρελθόν και το παρόν, τα συνδετήρια νήματα είναι διάσπαρτα, σχεδόν αφανή. Το μάτι εντοπίζει μια ιστορική ασυνέχεια. Το βλέμμα πέφτει είτε πάνω στα σπαράγματα των αρχαιολογικών ανασκαφών είτε στην ιδιόμορφη συνύπαρξη των διαφορετικών τυπολογιών κτιρίων των τελευταίων δύο αιώνων.
[3]
Η Αθήνα, σε κάθε της σημείο, είναι υφασμένη, άλλοτε λεπτεπίλεπτα και άλλοτε χοντροκομμένα, με μοτίβα. Οι δρόμοι, οι πολυκατοικίες, τα μπαλκόνια, τα αστικά κενά και τα πάρκα, οι αυλές και οι εσωτερικοί κήποι, οι υπέργειες και υπόγειες στοές, τα παράθυρα. Η ομορφιά της πόλης αποκαλύπτεται μόνο αν επιδιώξει το βλέμμα να τη δει. Η εικόνα της αλλάζει, ανάλογα με την περι-στροφή του κεφαλιού. Την τυπολογία των κτιρίων την παρατηρείς μόνο αν σηκώσεις τα μάτια ψηλά. Στο ύψος του εδάφους η αντίληψη του αστικού χώρου επανέρχεται στη μικρή κλίμακα. Τα ισόγεια καταστήματα, εντός και εκτός της επικράτειας των αθηναϊκών στοών, σε επαναφέρουν στο κατώφλι, τη γειτονιά, τη συνύπαρξη των ανθρώπων στο δημόσιο χώρο, τις τυχαίες συναντήσεις, τις υπερρεαλιστικές για το αυτί συζητήσεις, τις κόρνες και τις σειρήνες, τις αστείες χειρονομίες όσων μιλάνε μέσω ασύρματων ακουστικών στο κινητό. Αν πάλι στρέψεις το βλέμμα προς τα κάτω, συναντάς φεγγίτες ημιυπόγειων χώρων να ξεπροβάλλουν από τα cour-anglaise, υαλότουβλα στο πεζοδρόμιο ως φωταγωγοί σκοτεινών υπογείων, σωληνώσεις να αναδύονται από τα έγκατα και να χάνονται ή να ξετυλίγονται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, αποκαλύπτοντας άθελά τους τις υπο-δομές που συντηρούν όλο τον αστικό ιστό. Οι μικρές χειρονομίες των πολιτών, η στάση της ενατένισης του αποσπασματικού στο χώρο, της επανάληψης εφήμερων σκηνικών κατασκευών, των σιωπηλών ιχνών της ιστορίας που γράφεται σήμερα, δίνουν υπόσταση και αξία στην ίδια την ύλη και το πνεύμα της πόλης.
[4]
Στον πυρήνα της πρότασης ΣΤΗΜΟΝΙ βρίσκεται η δυνατότητα γραφής, ή επανεγγραφής της κείμενης ύλης της πόλης της Αθήνας, μέσα από την ανασκαφή στο αφανές υπέδαφος, στα άγραφα σημεία της ιστορίας και του πολιτισμού, στη ρίζα του τεκτονικού στοιχείου της αρχιτεκτονικής, που κρύβει μέσα του την ίδια την τέχνη, την παραγωγή ενός έργου, που αφήνει “κάτι να εμφανισθεί”[1] .
[5]
Ο φιλόσοφος Jacques Derrida, στο βιβλίο του Χώρα περιγράφει την ιστορία ενός γηραιού Αιγύπτιου ιερέα που ισχυρίζονταν ότι η μνήμη μιας πόλης πρέπει να αλλοιωθεί δύο φορές για να σωθεί. Ότι η μνήμη που μας μεταφέρεται, δεν επαφίεται μόνο στη γραφή της ίδιας της πόλης, αλλά και “στη γραφή του άλλου, στη γραμματεία μιας άλλης πόλης”[2]. Τι σημαίνει να αλλοιωθεί δύο φορές; Οι γραφές, είτε είναι κείμενα ή τοιχογραφίες, αποκρύπτουν μυστικά. Ποιο μέρος της ιστορίας της Αθήνας άραγε δεν έχει διασωθεί; Δεν έχει αλλοιωθεί δύο φορές; Υπό αυτά τα ερωτήματα, η διάσωση της μνήμης της πόλης γίνεται καίρια. Οι δρόμοι οδηγούν στο παρόν και στο πρόσφατο παρελθόν, στη λήθη, ως το σημείο εκκίνησης της εμπειρίας, στην ιδιότυπη συνάρτηση μνήμης και λήθης του ιστορικού χρόνου. Στο πεδίο των ξεχασμένων, που πλάθεται στην αφάνεια, παράλληλα με το πεδίο των συλλογικών αναμνήσεων.
[6]
Στο ΣΤΗΜΟΝΙ, η χειρονομία της κατασκευής, του κτισίματος και της πλέξης, στον ιστό της πόλης, παραπέμπει στη βίωση μιας πραγματικότητας, στην αφήγηση της ζωντανής μνήμης του σήμερα. Το κείμενο, τα κείμενα στον πληθυντικό ως προς “τη στερεογραφική πολλαπλότητα των σημαινόντων που το υφαίνουν”[3], ως καθημερινή πρακτική, ως δημιουργία και ανακάλυψη, κατασκευάζουν τη μνήμη της πόλης στο παρόν, πλέκονται και αποσυναρμολογούνται συνεχώς πάνω στα νήματα που αποκαλούνται στημόνι,τη βάση για την ύφανση στον πολυσύνθετο αργαλειό, χαράζουν μια πορεία, πλάθονται και μεταβάλλονται, επανεφευρίσκουν νοήματα. Μέσα από το προσωπικό, αποκαλύπτεται το συλλογικό. Το κείμενο, τελικά, ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε όλες του τις πτυχές· ως κτίσιμο, ως ύφανση, ως ακουστική σύνθεση, και τέλος ή πρωτίστως, ως πεσμένη ύλη που κείται στο έδαφος.
[7]
Η έκθεση ΣΤΗΜΟΝΙ, συνιστά μια συνάρθρωση εννέα πολυμεσικών έργων και δράσεων έντεκα νέων καλλιτεχνών. Όλα τα έργα, επιλεγμένα λόγω των διαφορετικών πρακτικών τους, γράφουν με ετερογενές βλέμμα και μέσο το κείμενο της εμπειρίας τους στην Αθήνα. Υφασμένα με το προσωπικό στημόνι του κάθε καλλιτέχνη, συντάσσουν αφηγήσεις ευμετάβλητες και ανασυντάξιμες, διαμορφώνουν ένα σύγχρονο γραπτό των Αθηνών, χαρτογραφούν και συγκολλούν την ύλη των εμπειριών στο χώρο και παραχωρούνται στο βλέμμα. Εκτίθενται στις υπόλοιπες αισθήσεις και καλούν σε περιπλάνηση και βίωση ετερόκλητων χωροχρονικών βιωμάτων. Τα έργα θα μπορούσαμε να τα παραλληλίσουμε με σύγχρονα όστρακα, με ετερόκλητα ψιχία προσωπικής και συλλογικής μνήμης, μιας μνήμης που τους έχει κληρονομηθεί, και εντός αυτής συνεχίζει να διατηρείται ένα μέρος του πνεύματος της πόλης. Συνθέτουν, εν τέλει, μια ψυχογεωγραφία πολλαπλών αναγνώσεων, προσομοιάζοντας, ίσως, σε μια σύγχρονη αθηναϊκή εκδοχή, τη “Γυμνή Πόλη” του Guy Debord και τις πεποιθήσεις των Καταστασιακών για το Παρίσι τις δεκαετίες 1950-'60, βασισμένες στον αυθορμητισμό, τη δημιουργικότητα, το παιχνίδι και την ελευθερία.
[8]
Με την αταξία μιας πλασματικής ταξινόμησης, μέσα στον εκθεσιακό χώρο και στη γειτονιά του Κουκακίου διασταυρώνονται τα κείμενα εννέα έργων, ως αποσπάσματα ενός νεογέννητου διαλόγου που πραγματεύεται την εντοπιότητα. Όλα τα εικαστικά έργα και τα έργα δρώμενα, στοχεύουν στην ενεργοποίηση του κοινού και της μνήμης, σε ανοιχτές συζητήσεις γύρω από θέματα που αφορούν την πόλη, την ενοίκηση του δημόσιου χώρου της, την πολιτειότητα, την προσωπική σχέση του κάθε καλλιτέχνη με αυτήν, και τέλος, την εξοικείωση με τη διαδικασία δημιουργίας σύγχρονων και συνάμα διαχρονικών έργων. Προσκαλούν τον επισκέπτη να γίνει συν-δημιουργός μιας σύγχρονης γραμματείας, για το πνεύμα της πόλης στην οποία κατοικεί ή περιδιαβαίνει και να υφάνει το δικό του πλεκτό κείμενο για την Αθήνα. Άλλωστε, το ΣΤΗΜΟΝΙ, είναι πρωτίστως ένα παιχνίδι γραφής.
[9]
Το κάθε έργο περιγράφει μια διαδικασία, ένα συμβάν. Είναι η συνάντηση και η συνάρτηση υλικών που είχαν μια προηγούμενη και έχουν μια επόμενη ζωή. Μέσα στην ίδια την εργασία του κειμένου, εναποτίθενται πολλαπλές γεω-γραφίες και βιωμένες εμπειρίες. Ο συνδυασμός τους καθιστά τους τόπους έκθεσης και παρουσίασής τους, σε σκηνή και σκηνικό της ιστορίας.
Αθήνα, 1/11/2023
Στεφανία Ορφανίδου
Στεφανία Ορφανίδου
----
[1] - Heidegger, M. (2008). Κτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι, Αθήνα: Πλέθρον
[2] - Derrida, J. (2000). ΧΩΡΑ, Αθήνα: Ινστιτούτο του βιβλίου – Α.Καρδαμίτσα
[3] - Barthes, R. (2007). Εικόνα, Μουσική, Κείμενο, Αθήνα: Πλέθρον
< - >
STIMONI
Texts, as a daily practice, creation and discovery, construct the memory of the city in the present. They are constantly knitted and unknitted as if the threads of a warp (stimoni in Greek), over and under which other threads are passed to make cloth. STIMONI exhibition is an articulation of nine artistic multimedia projects and performances by eleven artists. The works, chosen for the different practices they incorporate, write with their different gazes and media the text of their own experiences of Athens. Woven with the personal warp of each artist, they compose narratives, and form new writings. They weld their matter in space, surrendering to the act of looking, inviting one to wander and discover diverse spatio-temporal experiences. Like shells, or scraps of personal or collective memories, they preserve part of the city’s spirit. In STIMONI, the text unfolds in all its parts; as construction, as weaving, as an acoustic composition, and finally, or primarily, as fallen matter lying on the ground.
Concept, texts and curation
Stefania Orfanidou
Artists
Myrto
Xanthopoulou
Antonis
Theodoridis
Stelios
Papagrigoriou
Collectif
MASI
Yannis
Stournas
Yorgos
Karailias
Filippos
Vasiliou
Alexandros
Mistriotis
Giorgos
Varoutas
Anna
Linardou
Exhibition duration
Thursday 23 November – Sunday 10 December 2023
Venue
MISC, Tousa Botsari 20, Athens 11741
Opening hours
Thurday & Friday 2-8 pm
Saturday & Sunday 12-6 pm
and by appointment
Free entrance
Production organization:
MeMSéA & Katerina Aggelou
Architectural design
Chora Atelier
Graphic design
Blind Studio
Text translation
Iannis Carras
Technical support
Iris Chryssostalis
Sponsors
Syggrouomeno, Underflow
Opening
Thursday 23 November 2023, at 19:00
sponsored by Markou Vineyards
~~~~~
PERFORMANCES*
Sunday 26 November 2023, at 18:00, SYGGROUOMENO, Falirou 57 str., Athens 11742
THE WHALE AND THE CITY – presentation of a photobook mockup by Yorgos Karailias
Saturday 2 December 2023, at 18:00, SQUARE, Falirou & Botsari corner, Athens 11742
INAUGURATION TO THE OTHER – performance by Filippos Vasiliou
Friday 8 December 2023, at 20:00, MISC, Tousa Botsari 20, Athens 11741
HEAR YOU ATHENS – poem reading by Alexandros Mistriotis
Saturday 9 December2023, at 18:30, UNDERFLOW, Kallirrois 39, Athens 11743
SAITA – experimental musical interaction by Anna Linardou & Giorgos Varoutas
* An hour before the start of each performance the curator with the artists gave a guided tour at the exhibition space at MISC Athens.
~~~~~
Η ΦΑΛΑΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ / THE WHALE AND THE CITY
a lecture-performance on a photobook by Yorgos Karailias
26/11/2023 - Syggrouomeno (Cooperative Café)
a lecture-performance on a photobook by Yorgos Karailias
26/11/2023 - Syggrouomeno (Cooperative Café)
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ / INAUGURATION TO THE OTHER
a performance by Filippos Vasiliou
2/12/2023 - Square Markou Botsari & Falirou
a performance by Filippos Vasiliou
2/12/2023 - Square Markou Botsari & Falirou
ΑΘΗΝΑ Σ’ΑΚΟΥΩ / HEAR YOU ATHENS
the reading of a poem by Alexandros Mistriotis
8/12/2023 - MISC’s basement
ΣΑΪΤΑ / SAITA
a musical composition by Anna Linardou @ Giorgos Varoutas
9/12/2023 - Underflow (Record Store & Art Gallery)
~~~~~
Myrto
Xanthopoulou (γ. Helsinki 1981) is a
visual artist, and she lives and works in Athens. The experiential
relationship with perishable materiality and language, in all their
literal and transcendent qualities, is at the core of her practice.
She works with a variety of media, such as installations, sculptures,
drawings, video and text. Searching for a poetics of the everyday and
the intimate, of tenderness and suffering, her works negotiate issues
of identity and locality, sculpture and space. Her fifth solo show
titled STORM (I don’t have a pen) was presented in Athens in
2022, and she has participated in various group shows and
collaborative projects in Greece and abroad, in museums, galleries
and independent art initiatives.
Antonis Theodoridis’ (b. 1984 Drama, Greece) practice employs diverse photographic strategies, examining the tensions between fluidity and stasis, personal and historical memory, the abject and the pristine. His work draws inspiration from the city’s physical and conceptual landscape, as well as repurposing archival photographs and image databases. He is a Fulbright Foundation scholar and holds a Photography MFA degree from the University of Hartford, USA. His practice is a mixture of traditional analog photography along with digital processes, collage, and installation.
Stelios Papagrigoriou (1983) lives and works in Athens. He is a writer, and a visual and sound artist. He uses various media such as painting, sculpture, installations, literary text, sound, digital video, etc. His work tackles issues revolving mainly around human form, and the deformations which the latter may suffer. His paintings and sculptures have been featured on the covers of his albums released by the labels Slovenly, Fourth Dimension, Sovn, Fort Evil Fruit, and Agios Anthropos. His work has been exhibited amongst others in Velvet Room, Communitism, Kick (solo show «If My Body Had A House»), One minute Space and Elaionas. His novels and short stories have been published by Nefeli and Topos publishing houses. He has been awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS (2021). The last four years he is performing live and recording under the name STYLIANOS OU.
Collectif MASI (2018) was founded by the architect Madlen Anipsitaki and the sociologist Simon Riedler. They focus on urban scenography and social art projects. They have developed the project "A thread network in the urban fabric" (Central and South America, 2018-2019) and the collective performance "1 km as the crow flies" (Ecole d'Architecture Paris-Malaquais, 2021). They have exhibited archive artworks at Espace Voltaire, Cité internationale des arts (Paris, 2020), Steinzeit Gallery (Berlin, 2022) and Evia Film Project (2022). In Ateliers Médicis Residency (Pouillenay, 2020) and in the project "Crossing Walls" (Nuit Blanche, Paris, 2021) they experimented in connecting private and public space. They collaborated with Victoria Square Project, Greenpeace and ELEUSIS 2023. In 2020 they were awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS. Recently, MASI was selected at the Salon de Montrouge (France), Eleonas2023 and Platforms Project (Athens).
Yannis Stournas is a visual artist currently working between Oxford and Athens. Stournas’s work spans from photography and stained glass to installation and sculpture. He employs obsolete technology and 19th century photographic practices, juxtaposing fine craftsmanship and the unpredictability of these archaic processes while pushing the boundaries of the mediums in order to find new artistic vocabularies. His work explores the fine line between fiction/fact, negative/positive, order/disorder, trying to create new dialogues between them.
Yorgos Karailias is a visual artist and cultural professional born in Athens. Since 2010 he lives and works between Spain and Greece. His work explores possible ways of interweaving technical images and sociopolitical issues. It has been presented at various international festivals and venues as well as in several publications, including his photobooks “EstrangeR” (Kehrer Verlag, 2015) and “Personae non Gratae” (2020). He also holds an MA in Modern History and he has realized various artistic, curatorial, and educational collaborations with cultural entities and institutions, either individually or with artist collectives.
Filippos Vasiliou lives and works in Athens. He holds a master's degree in visual arts from ASFA. He is mostly focused on performance, sculpture, painting, video and the construction of large interactive installations dealing with the human body in public space. From a young age he has been practicing karate at championship level. The combination of visual and martial arts becomes part of his art. He has collaborated with various groups and participated in exhibitions in Greece and abroad. In 2018 he was awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS. He is a founding member of Trojan Dao, an artists group involved in the development of blockchain technology as an alternative means of art production. In 2022 he worked as an assistant at ASFA's ceramics workshop and from 2017 to 2023 as an artist in schools. He often organizes art workshops with various topics such as sculpture and movement.
Born in Canada and raised in Athens, Alexandros Mistriotis studied visual arts in France. His first artistic language is writing. He experimented through different artistic languages, such as photography, cinema and hybrid forms of multimedia. He entered the performing arts field as a video artist. Now he participates in theatre and dance projects mostly as a dramaturg. His own texts are performed as part of his research for an informal theatre where he questions and practically erases the distinction between theatre, poetry and reflection. He is focusing more on contemporary orality, history and its formative influence on public space. His artistic practice is trying to keep a distance from the spectacular; oscillating between texts and images, presence and representation, belief and doubt.
Anna Linardou explores the human voice in all its spectrum. The multitude of styles she performs comes from the study of classical and modern singing, as well as traditional vocal idioms and extended techniques. She has performed as a soloist in music and theatrical productions in Greece, Europe and USA and she has presented projects and seminars about the voice in festivals such us Punkt and Big Bang. Her collaborations include Andrea Molino, Wouter Van Looy, Κο Ishikawa, Arve Henriksen, Jan Bang, Giorgos Varoutas, Harris Lambrakis, Nikos Sidirokastritis, Thanos Mikroutsikos, Haig Yazdjian, Vangelis Katsoulis and others. Her first solo album “Heterotopia” was released in 2019. Her discography includes the albums “The Depths Above” (2020), “Etidorhpa” (Vault of Blossomed Ropes, 2021) and appearances in many others. Since 2021 she has been directing the Intercultural Choir of the Greek National Opera.
Giorgos Varoutas is a sound artist based in Athens, Greece. His method is based on live sampling and processing of acoustic instruments and voice. He has participated in a range of international projects that involve hybrid experiments that bring together contemporary electronic and traditional world music (Punkt Festival (NO), Improv Festival OCC (GR), Big Bang Festival (BE) and others. He is a founding member of ''Vault of Blossomed Ropes'' and ''Skraut''. His collaborations both in discography and as a performer include Steve Jansen, Ko Ishikawa, Chris Cutler, Jan Bang, Arve Henriksen, Kraig Grady, Anna Linardou, Nikos Sidirokastritis, Harris Lambrakis, Vasso Dimitriou, Nikos Fokas, Stelios Romaliadis, Simos Riniotis and more. In 2018 his debut solo album ''Chronostasis'' was released by Chris Cutler's -composer and music theorist- label, ReR Megacorp.
Antonis Theodoridis’ (b. 1984 Drama, Greece) practice employs diverse photographic strategies, examining the tensions between fluidity and stasis, personal and historical memory, the abject and the pristine. His work draws inspiration from the city’s physical and conceptual landscape, as well as repurposing archival photographs and image databases. He is a Fulbright Foundation scholar and holds a Photography MFA degree from the University of Hartford, USA. His practice is a mixture of traditional analog photography along with digital processes, collage, and installation.
Stelios Papagrigoriou (1983) lives and works in Athens. He is a writer, and a visual and sound artist. He uses various media such as painting, sculpture, installations, literary text, sound, digital video, etc. His work tackles issues revolving mainly around human form, and the deformations which the latter may suffer. His paintings and sculptures have been featured on the covers of his albums released by the labels Slovenly, Fourth Dimension, Sovn, Fort Evil Fruit, and Agios Anthropos. His work has been exhibited amongst others in Velvet Room, Communitism, Kick (solo show «If My Body Had A House»), One minute Space and Elaionas. His novels and short stories have been published by Nefeli and Topos publishing houses. He has been awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS (2021). The last four years he is performing live and recording under the name STYLIANOS OU.
Collectif MASI (2018) was founded by the architect Madlen Anipsitaki and the sociologist Simon Riedler. They focus on urban scenography and social art projects. They have developed the project "A thread network in the urban fabric" (Central and South America, 2018-2019) and the collective performance "1 km as the crow flies" (Ecole d'Architecture Paris-Malaquais, 2021). They have exhibited archive artworks at Espace Voltaire, Cité internationale des arts (Paris, 2020), Steinzeit Gallery (Berlin, 2022) and Evia Film Project (2022). In Ateliers Médicis Residency (Pouillenay, 2020) and in the project "Crossing Walls" (Nuit Blanche, Paris, 2021) they experimented in connecting private and public space. They collaborated with Victoria Square Project, Greenpeace and ELEUSIS 2023. In 2020 they were awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS. Recently, MASI was selected at the Salon de Montrouge (France), Eleonas2023 and Platforms Project (Athens).
Yannis Stournas is a visual artist currently working between Oxford and Athens. Stournas’s work spans from photography and stained glass to installation and sculpture. He employs obsolete technology and 19th century photographic practices, juxtaposing fine craftsmanship and the unpredictability of these archaic processes while pushing the boundaries of the mediums in order to find new artistic vocabularies. His work explores the fine line between fiction/fact, negative/positive, order/disorder, trying to create new dialogues between them.
Yorgos Karailias is a visual artist and cultural professional born in Athens. Since 2010 he lives and works between Spain and Greece. His work explores possible ways of interweaving technical images and sociopolitical issues. It has been presented at various international festivals and venues as well as in several publications, including his photobooks “EstrangeR” (Kehrer Verlag, 2015) and “Personae non Gratae” (2020). He also holds an MA in Modern History and he has realized various artistic, curatorial, and educational collaborations with cultural entities and institutions, either individually or with artist collectives.
Filippos Vasiliou lives and works in Athens. He holds a master's degree in visual arts from ASFA. He is mostly focused on performance, sculpture, painting, video and the construction of large interactive installations dealing with the human body in public space. From a young age he has been practicing karate at championship level. The combination of visual and martial arts becomes part of his art. He has collaborated with various groups and participated in exhibitions in Greece and abroad. In 2018 he was awarded the SNF Artist Fellowship by ARTWORKS. He is a founding member of Trojan Dao, an artists group involved in the development of blockchain technology as an alternative means of art production. In 2022 he worked as an assistant at ASFA's ceramics workshop and from 2017 to 2023 as an artist in schools. He often organizes art workshops with various topics such as sculpture and movement.
Born in Canada and raised in Athens, Alexandros Mistriotis studied visual arts in France. His first artistic language is writing. He experimented through different artistic languages, such as photography, cinema and hybrid forms of multimedia. He entered the performing arts field as a video artist. Now he participates in theatre and dance projects mostly as a dramaturg. His own texts are performed as part of his research for an informal theatre where he questions and practically erases the distinction between theatre, poetry and reflection. He is focusing more on contemporary orality, history and its formative influence on public space. His artistic practice is trying to keep a distance from the spectacular; oscillating between texts and images, presence and representation, belief and doubt.
Anna Linardou explores the human voice in all its spectrum. The multitude of styles she performs comes from the study of classical and modern singing, as well as traditional vocal idioms and extended techniques. She has performed as a soloist in music and theatrical productions in Greece, Europe and USA and she has presented projects and seminars about the voice in festivals such us Punkt and Big Bang. Her collaborations include Andrea Molino, Wouter Van Looy, Κο Ishikawa, Arve Henriksen, Jan Bang, Giorgos Varoutas, Harris Lambrakis, Nikos Sidirokastritis, Thanos Mikroutsikos, Haig Yazdjian, Vangelis Katsoulis and others. Her first solo album “Heterotopia” was released in 2019. Her discography includes the albums “The Depths Above” (2020), “Etidorhpa” (Vault of Blossomed Ropes, 2021) and appearances in many others. Since 2021 she has been directing the Intercultural Choir of the Greek National Opera.
Giorgos Varoutas is a sound artist based in Athens, Greece. His method is based on live sampling and processing of acoustic instruments and voice. He has participated in a range of international projects that involve hybrid experiments that bring together contemporary electronic and traditional world music (Punkt Festival (NO), Improv Festival OCC (GR), Big Bang Festival (BE) and others. He is a founding member of ''Vault of Blossomed Ropes'' and ''Skraut''. His collaborations both in discography and as a performer include Steve Jansen, Ko Ishikawa, Chris Cutler, Jan Bang, Arve Henriksen, Kraig Grady, Anna Linardou, Nikos Sidirokastritis, Harris Lambrakis, Vasso Dimitriou, Nikos Fokas, Stelios Romaliadis, Simos Riniotis and more. In 2018 his debut solo album ''Chronostasis'' was released by Chris Cutler's -composer and music theorist- label, ReR Megacorp.
~~~~~
[1]Incomplete, suspended experiences
etched with warp and weft, carapaces of writing
the lifted curtain reveals a new textile.-
[2]
Athens, the capital of the modern Greek state, was constructed as a stage for the king and his royal gaze, his view, with his palace looking out onto the Acropolis. The triangle, the new city center, with the squares of Omonia, Syntagma and Monastiraki at its three corners, was the result of a series of urban planning arrangements, displacements, and rewritings of the palace as this was constructed to ensure an unobstructed view of the sacred hill. The location of the palace may have shifted one square over, from Omonia to the present-day Syntagma, but the triangle was preserved, with connecting streets serving as its arteries, with the removal of anything contemporary, and with the revelation of vestiges of an underground past. Connections with the present were broken. Threads connecting the distant past and the present were severed, and then rendered invisible. You can see this discontinuity. The gaze falls either on fragments of archaeological excavations or on the miscellaneous building and typologies of the last two centuries.
[3]
Wherever you look, Athens is woven, as if in patterns, delicately or coarsely; streets, housing blocks, balconies, parks, empty spaces, courtyards, indoor greens, overground and underground porticoes, windows. The beauty of the city is only revealed when your eye is searching for it. Turn your head, the image changes. Look up and you can see different styles of building. On the ground level you return to the small scale. Shops, both inside and outside entryways. You’re on a threshold now, in a neighborhood, where people mingle, in public space, bumping into one another, randomly, engaging in surreal conversation, beeping and sirens, the funny gestures of those babbling through wireless headphones. Then look down. You see gaps, basements, semi-subterranean spaces, glass bricks on the pavement, skylights to darker basements, pipes emerging from the bowels of the city and disappearing or unraveling again as they follow their labyrinthine paths, sometimes revealing the sub-structures of an urban entirety. And then you see the small gestures, people contemplating the fragmenticity of space, ephemeral constructions, silent traces of a history rewritten today. This is the spiritof the city, the city that you are looking for.
[4]
At the core of STIMONI lies the possibility of writing, or rewriting the material which constitutes the city of Athens. Excavations of the subsoil, of unwritten parts of history and culture, of the groundwork and masonry of architecture, all concealing art itself, all part of plan allowing ‘something to appear’[1].
[5]
In his book ‘Khôra’, the philosopher Jacques Derrida describes the story of an old Egyptian priest who claimed that the memory of a city must pass through two alterations.Only then can anything be salvaged. And this is not only a question of writing the memory of the city for its own sake, but also a question of who is writing. The other must write, ‘in texts belonging to some other city’ [2]. What does this dual alteration mean? Scripts, whethertextsor images on a wall, conceal secrets. What element of the history of Athens has not been salvaged? What hasn't been altered twice? Salvaging the city's memory - roads leading to the present and the recent past, to oblivion, to the starting point of an experience, to the peculiar interplay of memory and forgetting in historical time. To the field of the forgotten, moulded in obscurity, alongside the field of collective memories.
[6]
In STIMONI, the gesture of building and knitting, of fabricating the city, refer to ways of experiencing reality, that lead to the narration of today's living memory. Text, texts in the plural in terms of "the stereographic multiplicity of signified that weave them”[3], a daily practice, creation and discovery, construct the memory of the city in the present. They are constantly knitted and unknitted as though they are the threads of a warp (stimoni in Greek), the basis for weaving on the loom. They carve a path, they are moulded and altered, and they reinvent meanings. The collective is revealed through the personal. Thetext unfolds before us in all its parts; as construction, as weaving, as an acoustic composition, and finally, or primarily, as fallen matter lying on the ground.
[7]
STIMONI exhibition is an articulation of nine artistic multimedia projects and performances of eleven young artists. All works, chosen for their different practices, write with a heterogeneous gaze and medium the text of their own experience in Athens. Woven with the personal warp of each artist, they compose mutable narratives, new forms of writing about Athens. They weld their matter in space, surrendering to the act of looking. They are exposed to the rest of the senses, inviting one to wander and discover diverse spatio-temporal experiences. The works, like shells, or scraps of personal and collective memories that have been inherited, preserve part of the spirit of the city. They compose a psychogeography of multiple readings, simulating, perhaps, in a contemporary Athenian version, Guy Debord's "Naked City"and Situationists beliefs about Paris in the 1950s-'60s, based on spontaneity, creativity, play and freedom.
[8]
Τhe disorder of a fictitious classification, the texts of nine works intersect in the exhibition space and in the neighborhood of Koukaki, as fragments of a newborn dialogue that deals with localness. All of the artworks and performances aim to activate public memory, and open discussion on issues concerning Athens, the habitation of space, citizenship, the personal relationship of each artist with the city, and finally, familiarity with processes of creating contemporary yet timeless works. They invite the visitor to become a co-worker in a contemporary scriptorium, dealing with the spirit of the city in which he or she lives or walks –to weave his or her own text about Athens. After all, STIMONI is primarily a game of words.
[9]
Each work describes a process, an event. It is the meeting and cohesion of materials that had a previous life and will have an afterlife. Within the work of the text itself, multiple geographies and lived experiences are deposited. Their combination transforms the sites of exhibition into a stage, this is the setting for history.
Athens, 01/11/2023
Stefania Orfanidou
Stefania Orfanidou
----
[1] - Heidegger, M. (2008). Building Dwelling Thinking, Athens: Plethron
[2] - Derrida, J. (2000). Khôra, Athens: Kardamitsa Publications
[3] - Barthes, R. (2007). Image Music Text, Athens: Plethron
~~~~~
Τυπώνοντας το flyer ΣΤΗΜΟΝΙ στο τυπογραφείο Κωστόπουλος, σχεδιασμένο από τους Blind Studio
Printing STIMONI flyer at Kostopoulos S.A., designed by Blind Studio
Guided Tours / Ξεναγήσεις
photos by Georges Salameh
Το ΣΤΗΜΟΝΙ στην Εφημερίδα των Συντακτών /
STIMONI at the Editors’ Newspaper
Συνέντευξη από τη Βασιλική Τζεβελέκου / Interview by Vasiliki Tzevelekou - 28/11/2023
Συνέντευξη από τη Βασιλική Τζεβελέκου / Interview by Vasiliki Tzevelekou - 28/11/2023
Poster by Blind Studio
~~~~~
PRESS
ElCulture
CNN
Photologio
ARTWORKS
CultureNow
Athens Voice
Bovary
Athinorama
Current Athens
Debop
Εφημερίδα των Συντακτών
~~~~~
Η έκθεση ΣΤΗΜΟΝΙ πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείο Πολιτισμού και της MeMSéA. Υποστηρίχθηκε, επίσης, από τους χώρους Underflow και Συγγρουόμενο. STIMONI exhibition is being held with the financial support by the Greek Ministry of Culture and MeMSéA. It was also supported by Underflow and Syggrouomeno.
~~~~~
![]()
ΣΤΗΜΟΝΙ 2023
ΣΤΗΜΟΝΙ 2023